Γράφει: Νικολέτα Μπάραλη
Και ναι! Οι εκλογές φάνη μπαστούνι, πάλι μπροστά μας! Μπορείτε να χαίρεστε! Εσείς που δεν ψηφίσατε τους μεν, αλλά τους δε. Εσείς που ρίξατε άκυρο ή λευκό και στην ουσία είναι σα να ψηφίσατε το πρώτο κόμμα, άθελά σας βέβαια! Εσείς που δεν πήγατε ποτέ να ψηφίσετε, γιατί κανένα κόμμα δε σας εξέφραζε.
Έφτασε επιτέλους η ώρα που αρχίζει αυτός ο προβληματισμός για την ψήφο που θα ρίξετε, αν ρίξετε. Ομολογείστε ότι σας έλειψε αυτή η πολύωρη αγωνία της ανακοίνωσης των τελικών αποτελεσμάτων! Αυτών των αποτελεσμάτων που ποτέ δε μας ξάφνιασαν τελικά.
Σε έναν τόπο που βουλιάζει καθημερινά στο βούρκο των ανεκπλήρωτων υποσχέσεων, των ατελείωτων μέτρων, των αληθοφανών ψεμάτων, εδώ, κληθήκαμε γενιές ολόκληρες να υποστούμε πολιτικά λάθη και εσκεμμένες απερισκεψίες. Σε μια χώρα που πούλησαν για πενταροδεκάρες τα δείγματα της αξιοπρέπειάς της, κληθήκαμε να δείξουμε την ελληνική ψυχή μας.
Σα να έχει πέσει σε λήθαργο βαθύ η σκέψη μας, δε λέει να ξυπνήσει… σα να φοβάται μη συνέλθει κι έρθει αντιμέτωπη με τόση υποκρισία. Δε ξέρουμε τι έχουμε, δε ξέρουμε τι μας ανήκει πλέον, δε ξέρουμε τι χάσαμε, γιατί ποτέ κανείς δεν είπε την αλήθεια. Μια μέρα απλά ξυπνήσαμε – τρόπος του λέγειν δηλαδή, καθώς στην αγκαλιά του Ορφέα είμαστε ακόμη – και ξάφνου καταλάβαμε ότι κάτι δεν πάει καλά. Δεν πάει τώρα ή μήπως δεν πήγαινε ποτέ;
Πόσα ψέματα κατάπιαμε γιατί βόλευε τις φιλοδοξίες μας; Πόσα «θα» είδαμε να μην καταλήγουν ποτέ σε χρόνο αόριστο και να παραμένουν στο συρτάρι για τον επόμενο πολιτικό λόγο; Πόσα ασαφή επιχειρήματα θεωρήσαμε επαρκή για να καλύψουν μια προεκλογική καμπάνια; Πόσες υποσχέσεις της στιγμής θεωρήσαμε όρκους απόλυτης ευθύνης;
Έτσι λοιπόν, σε μια Ελλάδα που παλεύει να κρατηθεί από κάπου, μέσα στην τρικυμία της ολικής της κρίσης, ξεπετάγεται σωρεία από κόμματα προτάσσοντάς μας ένα αόρατο χέρι βοηθείας. Μέσα στην αγωνία για σωτηρία, η ψευδαίσθηση της προστασίας φαντάζει τόσο πραγματική. Με τον πολιτικό αντίλογο να μοιάζει περισσότερο με πετροπόλεμο σε χωματόδρομους και τόνους λάσπης να πέφτουν στα μάτια μας, η σκέψη αγωνίζεται να παραμείνει καθαρή.
Και μας ζητούν την ψήφο μας, για δες! Αυτοί που χρόνια τώρα έχουν πάρει βραβείο υποκρισίας. Και μας υπόσχονται καλύτερες μέρες. Ποιοι; Αυτοί που δεν έπαψαν ποτέ να βασίζουν τις υποσχέσεις τους σε ανακρίβειες και γενικότητες. Μας λεν ήρθε η ώρα για αλλαγή. Ποια αλλαγή; Αυτή που έχουν προκαθορίσει οι έξωθεν του ελληνικού κράτους, τα τσιράκια τους, οι δανειστές μας; Στις προεκλογικές τους εκστρατείες μιλούν για όραμα και για ελπίδα. Πώς; Αφού αυτοί μετέτρεψαν το όραμα σε οφθαλμαπάτη και την ελπίδα σε απελπισία.
Ένα μέλλον που έρχεται για εμάς, χωρίς εμάς. Μια ζωή που τρέχει δίπλα μας και μας προσπερνάει. Και μέσα σε όλα αυτά συνεχίζει ν’ ανθίζει το ψέμα, και πάνω από όλα αυτό της σωτηρίας μας. Γιατί όλοι για το καλό μας νοιάζονται, για το καλό μας δουλεύουν…. Και μας δουλεύουν, γελώντας ειρωνικά σε κάθε χειροκρότημα φανατισμένων ή πληρωμένων οπαδών τους. Κι αν αυτή τη στιγμή υπάρχουν άνθρωποι που ακόμα εθελοτυφλούν και ποντάρουν σε κούφια λόγια, είναι κι οι άλλοι τόσοι που νιώθουν να πνίγονται από τη βλακεία και την αφέλεια των συμπατριωτών τους.
Μέσα στη ψευδαίσθηση της όποιας αλλαγής μπορεί να επιφέρει η κάθε ψήφος, μέσα στην ελπίδα που κρύβεται η κάθε σκέψη της όποιας σωτηρίας του τόπου μας, μέσα σε λόγους που επεξεργάστηκε το μυαλό, εκεί θα κριθεί το παιχνίδι… Κι αν η αλήθεια γίνει φανερή, τότε ίσως μιλήσουμε για πραγματική σωτηρία.
«Σοφία μα και λογική και λίγη φαντασία
αν είχαν οι πολιτικοί θα είχανε κι αξία
Εάν και τούτη τη φορά δε σώσουν την Ελλάδα
και οι τρακόσοι ομαδικά να πέσουν στον Καιάδα»
Κρητική μαντινάδα
