Γράφει: Παπαπρίλης Πανάτσας Κωνσταντίνος
Θα σας μαζέψω εδώ.
Παιδιά της θύελλας,
του χειμώνα λέξεις,
του φθινόπωρου ανάσες.
Kι ύστερα,
χνώτα που θόλωσαν τα μάτια σου.
Κι η άνοιξη,
γυμνή να σου τρυγεί το δέρμα,
σαν κέρμα,
πάνω σε μέλισσας κεντρί.
Και πάνε χρόνια,
μετράω πληγές μου στα σεντόνια,
κρασί γλυκόπιοτο στο στήθος σου,
να καίει το στόμα.
Tα βλέφαρά σου, των ονείρων μου το πώμα.
Θα διηγούμαι παραμύθια,
του μυαλού μου τα ψιμύθια,
να σε πονάω για να θυμάσαι,
πόσο μου μοιάζεις σαν κοιμάσαι…
Κι αν ψιθυρίζω στους διαδρόμους της ψυχής σου,
δικαίωμά σου να μ’ακούς
για ανθρωπόμορφους τρελλούς
και ν’ αντικρίζω, τι χαράξαν στο κορμί σου.
Φωτογραφία του Στέλιου Δ.
