Της Σωτηρίας Βασιλείου
Εδώ και μία βδομάδα η ελληνική κοινωνία απέκτησε, πλάι στα πολλά ενδιαφέροντά της, σημαντικά και ασήμαντα (περικοπές, λίστες, χρυσές τουαλέτες ΑΠΘ, Βίκυ Σταμάτη, Καρούζος, Μεϊμαράκης, Βουλγαράκης, Χατζηνικολάου, Χρυσή Αυγή κ.ά.), άλλο ένα: την ασθένεια της Νανάς Καραγιάννη-Κωτσοπούλου. Μάλιστα, το Google ανέδειξε και ως επιφανές λήμμα το όνομα Νανά Καραγιάννη ή… Nana Karagianni. Αφού έσπασε τα μηχανάκια της AGB στην εκπομπή της Τατιάνας Στεφανίδου, η Νανά βασιλεύει και στο Google.
Σίγουρα η Νανά Καραγιάννη – και το λέω μετά από προσωπική επαφή – είναι ένα αξιαγάπητο άτομο, που αξίζει την υποστήριξη και το ενδιαφέρον όλων. Αλλά δεν ξέρω αν αυτό που λαμβάνει τώρα είναι γνήσιο ενδιαφέρον (μάλλον το προϊόν νοθεύτηκε) και κατά πόσο αυτό βοηθάει την ίδια τη Νανά και κατά πόσο αποτελεί συμβολή, η όλη προβολή του ζητήματος, στην καταπολέμηση της μάστιγας των Διατροφικών Διαταραχών. Πέρασα κι εγώ από το λαγούμι της ανορεξίας και από το πυρακτωμένο μονοπάτι της βουλιμίας.
Ήμουν κι εγώ μια ειδική περίπτωση… όπως άλλωστε και κάθε ανθρώπινη περίπτωση. Κι εμένα με οδήγησαν εκεί κάποιες καταστάσεις. Άλλωστε… ένας από τους μύθους που ποτέ δεν πίστεψα, ούτε ως ιστορικός ούτε ως διατροφικά διαταραγμένη, είναι η παρθενογένεση. Ωστόσο δεν θυμάμαι να έλαβα τόση στήριξη δημόσια (βέβαια μιλάμε για την π.φ[ατσοβιβλίου] εποχή)… κατακρίβειαν η μόνη μου στήριξη ήταν εκείνη των καθηγητών μου (ναι, αυτών που τώρα τελευταία κατηγορούνται για πολλά και τιμωρούνται παραδειγματικά ακρωτηριαζόμενοι) και μετρημένων (στο ένα χέρι) συναδέλφων στο ΑΠΘ. Τους ευγνωμονώ και θα τους ευγνωμονώ πάντα, τους καθηγητές μου, που ενώ περιπλανιόμουν ανάμεσα στα 22 και στα 26 κιλά δεν με αξιολόγησαν ποτέ ως το άρρωστο κορίτσι. Και έπειτα δεν με άφησαν να βουλιάξω, παρά τα βαρίδια μου, στην απομόνωση της οξείας φάσης της βουλιμίας. Ποτέ δεν με είπαν όμορφη ή υγιή όταν δεν ήμουν, πάντα μου τόνιζαν πως έπρεπε να κοιτάξω και το πρόβλημά μου κατάματα, αλλά κυρίως φρόντιζαν να διατηρούν το μυαλό μου δυνατό, τροφοδοτώντας την αγάπη μου για την έρευνα (αυτή την κυρία, που τώρα τελευταία στην Ελλάδα λιμοκτονεί περισσότερο και από ανορεξική). Τελικά δεν νοσηλεύτηκα… απέδρασα δρώντας… ήταν δύσκολο αλλά τα κατάφερα. Τα κατάφερα, διότι βρήκα έρεισμα στην παραγωγή του μυαλού και σε εκείνους που την υποστήριζαν και τόνιζαν – και με λίγο κυνισμό κάποτε – πως έπρεπε να ζήσω για να εξακολουθήσω να δημιουργώ. Βρήκα ερείσματα πέρα από τα κιλά μου και συντροφιές πέρα από τη ζυγαριά, τον καθρέφτη και τα μέτρα μου.
Και επανέρχομαι στην περίπτωση της Νανάς. Λοιπόν, μία στρατιά «φίλων» στο φατσοβιβλίο δεν παύει να παρακολουθεί, από το πρωί ως το βράδυ, με ενδιαφέρον και ενθουσιασμό περίσσιο τι ώρα ξύπνησε η Νανά, τι φοράει η Νανά, τι χτένισμα έκανε η Νανά, πόσο μαύρη ή άσπρη είναι η Νανά, σε ποια φωτογραφία της είναι πιο όμορφη ή πιο σκελετωμένη… από την εμφάνισή της στην tv ως σήμερα, τι τρώει η Νανά, τι ζήτησε να φάει η Νανά όταν βγει, ποιοι επώνυμοι επισκέφτηκαν τη Νανά… Δεν είναι κολάσιμο το ενδιαφέρον, κολάσιμο είναι το κουτσομπολιό. Είμαι φίλη της Νανάς στο φατσοβιβλίο και μπορώ επίσης να μιλήσω και για τα πολλά like και το θαυμασμό σε αποστεωμένες φωτογραφίες στις παραλίες. Μιλάω από προσωπική πείρα: η ανορεξία συνεπάγεται τύφλωση… ο έπαινος της κατάστασης διαιωνίζει το πρόβλημα και οδηγεί το πρόβλημα σε καλπάζουσα πορεία και μοιραία κατάληξη.
Η Νανά νοσηλεύεται δωρεάν στο Ιατρικό Κέντρο Αθηνών. Μπράβο στο Ιατρικό Κέντρο. Μακάρι η Νανά να βγει από το νοσηλευτήριο θεραπευμένη, αποτελώντας παράδειγμα για αγώνα κατά των personal εφιαλτών. Από την άλλη όμως: Δεν είναι μόνο η Νανά που υπέφερε και υποφέρει. Είναι και πολλές άλλες ανώνυμες κοπέλες και πολλοί άλλοι ανώνυμοι άνδρες.
Το γεγονός πως το λήμμα «Νανά Καραγιάννη» οργιάζει δεν με εφησυχάζει. Θα με παρηγορούσε το γεγονός της εμφάνισης λημμάτων όπως «ανορεξία, βουλιμία, διάγνωση, θεραπεία» σε ποικίλους συνδυασμούς. Και για να είμαι πιο σαφής: φοβάμαι μήπως τελικά ο θόρυβος που δημιουργήθηκε προσφέρει αποπροσανατολισμό αντί προσανατολισμούς. Διότι όλος αυτός ο πανζουρλισμός μάλλον αποτελεί κίνητρο παρά αντικίνητρο για τις κοπέλες που επιζητούν το ενδιαφέρον… Άλλωστε και για την ίδια τη Νανά, ίσως θα ήταν καλύτερο να αφοσιωθεί στη θεραπεία της, προσπαθώντας να επουλώσει, στο περιβάλλον που από ευλογία βρέθηκε (ξέρω βιωματικά τι λέω, ξέρω πως πολλοί άλλοι θα ήθελαν να είναι το ίδιο ευλογημένοι), τις πληγές που την οδήγησαν στην άβυσσο. Η τόση δημοσιότητα δεν βοήθησε την Isabelle Caro και ίσως δεν βοηθήσει και τη Νανα… Μακάρι να διαψευστώ…
Και μια και πιάσαμε το νήμα των διατροφικών διαταραχών, ας μιλήσει κάποιος και για το έργο του ΜΑΖΙ, της οργάνωσης που δημιουργήθηκε στην Κύπρο για την αντιμετώπιση τέτοιων ζητημάτων και η οποία έχει να επιδείξει, σε ελάχιστο διάστημα, πολύπλευρο και αξιόλογο έργο. Ας μιλήσει κάποιος και για τις Αλκυονίδες, που στο διαμέρισμά τους στο Λονδίνο φιλοξένησαν κοπέλες με νευρική ανορεξία, αναλαμβάνοντας και τη θεραπεία τους*. Ας αποσύρει κάποιος από τις πασαρέλες τους κινούμενους σκελετούς. Διότι παρά το ενδιαφέρον ή το κουτσομπολιό που ακολούθησε την προβολή του θέματος της Νανάς στο «Μίλα», είμαι σίγουρη πως όσον αφορά στις διατροφικές διαταραχές, η πλειονότητα των Ελλήνων βρίσκεται σε κατάσταση νανά… ή αλλιώς κατάσταση υπνώττουσα (με μια πρέζα νιρβάνα)… όπως άλλωστε και για πολλά άλλα ζητήματα.
*http://www.mazi.org.cy/mazi/page.php?pageID=5
** http://www.alkionides.org
