Γράφει: Σωτηρία Βασιλείου
Μια φορά κι έναν καιρό, δεν πάνε χρόνια πολλά από τότε, σε μια χώρα, την Ελλάδα, ήταν κάποια κορίτσια, κάποιες σταχτοπούτες, που κάθε βράδυ ντύνονταν με δανεικά πριγκίπισσες και γέμιζαν τα κλαμπ και δήλωναν ανελλιπώς παρούσες σε κοσμικές εκδηλώσεις με την ελπίδα να συναντήσουν τον πρίγκιπα των ονείρων τους.
Πρίγκιπες βέβαια ελάχιστοι υπήρχαν στη χώρα αυτή, οι πιο πολλοί στολισμένοι και παρφουμαρισμένοι γόηδες ήταν μεταμφιεσμένοι βάτραχοι, με ημερομηνία λήξης. Εννοείται πως όλων των πιο πάνω οι άμαξες ήταν κολοκύθες, με ώρα λήξης κι αυτές.
Στη χώρα αυτή πλεόναζαν τα τζιτζίκια και τα παγώνια και σπάνιζαν τα μυρμήγκια και οι μέλισσες. Και από αυτές τις τελευταίες, οι πλείστες δήλωναν βασίλισσες. Δόγμα άλλωστε αυτής της χώρας ήταν το ό,τι δηλώσεις είσαι…
Ήταν επίσης πολλοί κοντορεβυθούληδες, που βάδιζαν σε ξυλοπόδαρα και νόμιζαν πως ήταν γίγαντες. Και όλο βάδιζαν σίγουροι για το ανάστημά τους και… για να βρουν το δρόμο της επιστροφής σκορπούσαν με σιγουριά ψίχουλα.
Επίσης σε αυτή τη χώρα ενδημούσαν οι Superman και λέοντες και οι… Zoro… Δυστυχώς – για τη χώρα – ουδείς εκ των ηρώων αυτών δεν έσπευσε να εξηγήσει πως επρόκειτο για στολές καρναβαλίστικες. Επειδή ίσως και οι ίδιοι πίστεψαν σε κάποια στιγμή πως ήταν αληθινοί ήρωες.
Και όταν πήραν να πέφτουν οι μάσκες – δεν είναι κάθε μέρα Απόκριες –και όταν οι πρίγκιπες και οι πριγκίπισσες, επανερχόμενοι στην πρότερή τους υπόσταση, έγιναν ξανά σταχτοπούτες και βατράχια, όταν ο χειμώνας ενέσκηψε βαρύς και τα τζιτζίκια πείνασαν κι έφαγαν κάθε ψίχουλο, όταν τα ξυλοπόδαρα έσπασαν, όταν οι Superman δοκίμασαν να πετάξουν και έπεσαν με γδούπο στην άβυσσο άπαντες οι αρουραίοι της Ελλάδος πήραν να συσκέπτονται περί του ποίος θα έδενε το κουδούνι στην ουρά της αγριόγατας, ώστε αυτή να κάνει εμφανή την παρουσία της και να σωθεί έτσι η χώρα. Και εν τω μεταξύ οι γοργόνες και οι ναυτικοί, στα βόρεια κυρίως της χώρας, αγάλλονταν με μόνη την πίστη πως «Ζει ο Μεγαλέξανδρος» όλο πάλευαν για να μην κλέψει κανείς την πατρότητά του. Και έτσι πέρασε καιρός πολύς… και ο χειμώνας γινόταν όλο και πιο βαρύς, ώσπου από τις Άλπεις η βασίλισσα του χιονιού εισήγαγε την Ελλάδα σε κάψουλα παγετώνων.
Δυστυχώς η χώρα του παραμυθιού υπάρχει κι ελπίζω να εξακολουθήσει να υπάρχει. Καταστάσεις και πρόσωπα δεν είναι προϊόντα της φαντασίας και οπωσδήποτε συνδέονται άμεσα με την πραγματικότητα όλων και του καθενός ξεχωριστά. Όμορφο το όνειρο αλλά όμορφα όνειρα, όμορφα καίγονται.
Κι αν σου μιλώ με παραμύθια και παραβολές
είναι γιατί τ’ ακούς γλυκότερα, κι η φρίκη
δεν κουβεντιάζεται γιατί είναι ζωντανή
γιατί είναι αμίλητη και προχωράει –
στάζει τη μέρα, στάζει στον ύπνο
μνησιπήμων πόνος.
Καλή ανάσταση Ελλάδα! Τις Απόκριες τις έζησες, τη Σταύρωση τη βιώνεις… κάποτε πρέπει να αναστηθείς. Εξάλλου… κάθε ωραία κοιμωμένη κάποια στιγμή ξυπνάει.
