Γράφει: Γιάννης Αγγελής
Κάποιες σκέψεις μου για τα πρότυπα
Αν θέλεις να προφητεύσεις το μέλλον μιας κοινωνίας, δεν είναι ανάγκη να μελετήσεις οικονομικούς δείκτες ούτε να είσαι άσσος σε θέματα κοινωνικής και πολιτικής φύσεως. Αρκεί μια βραδινή βόλτα στα εφηβικά δωμάτια, παρατηρώντας τις αφίσες στους τοίχους. Τα πρότυπα των νέων ανθρώπων, δείχνουν πολλά για το παρόν αλλά και για τα μελλούμενα μιας κοινωνίας. Καταλαβαίνεις το δρόμο που έχουν διαλέξει οι άνθρωποι και αν έχει αδιέξοδο ή όχι. Στις μέρες μας οι περισσότεροι θαυμάζουν συνήθως τους διάττοντες αστέρες που ξεπετάγονται σωρηδόν τραγουδώντας λαϊκοπόπ σουξ του μήνα ή χαμογελώντας ψεύτικα στις τηλεοπτικές οθόνες. Ακόμα πολλοί θέλουν να φτάσουν το επίπεδο των μεγάλων μεγιστάνων που παίζουν τις τύχες του πλανήτη στις προσωπικές τους σκακιέρες. Οι περισσότεροι νεοέλληνες ονειρεύονται τα βράδια, να φορούν το κοστούμι του Ωνάση και άλλων παρόμοιων τύπων, να πίνουν κρασιά εκατομμυρίων αγοράζοντας κότερα. Τα σάλια τους τρέχουν στην σκέψη αυτών των εικόνων που δημιουργούν μέσα στο μυαλό τους. Τους είναι αδιάφορο πως ο Ωνάσης και άλλοι ομοϊδεάτες του, ήταν συνεργάτες της Απριλιανής χούντας. Ποιος έχασε τη συνείδηση του, για να την βρουν αυτοί. Και φτάνουμε στην τρίτη κάστα των συμβιβασμένων με τα «γαλόνια». Είναι άτομα που από τα δεκαοχτώ έχουν βολευτεί μπαίνοντας στα σώματα ασφαλείας ή σε άλλα δημόσια “θεάματα”. Έχουν έναν αέρα νικητή που τους ακολουθεί σε κάθε τους βήμα. Δεν έχουν κανένα άγχος και επαίρονται για τη σιγουριά τους. Έχουν σταθερή δουλειά, ένα τίτλο που περιφέρουν στις κοινωνικές εκδηλώσεις και έναν βέβαιο δρόμο για τη μοναδική βεβαιότητα του θανάτου. Φτάνει όμως μια στιγμή στη ζωή σου που παρατηρείς όλους αυτούς, να παρελαύνουν στο κοινωνικό γίγνεσθαι και αναρωτιέσαι αυτό είναι το νόημα της ζωής; Ήρθαμε σε αυτή τη ζωή να συμβιβαστούμε σε θεσούλες με χρυσοκέντητα γαλόνια και να προσκυνήσουμε ολιγάρχες και αναλώσιμους αστέρες. Δε σας το κρύβω βασανίστηκα από τέτοιου είδους ερωτήματα. Ένιωθα μόνος και παράξενος όπως πολλοί άλλωστε σε αυτό τον κόσμο. Ευτυχώς όμως η ποίηση με έσωσε για ακόμα μια φορά. Όποτε παρατηρώ αυτούς τους τύπους να μου κουνάνε το δάκτυλο και άλλους κοιμισμένους να τους θαυμάζουν, σκέφτομαι τον καββαδία, να μου σιγοψιθυρίζει στο αυτί. «Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία». Με αυτές τις έξι λέξεις μου λέει πως το νόημα της ζωής δεν είναι να υποδουλωθείς στο λίγο και στο «κανονικό». Το σημαντικό είναι να πετάξεις προς τα μπροστά, κυνηγώντας προσωπικά και συλλογικά θαύματα. Να μορφωθείς, να ανακαλύψεις τον εαυτό σου και να ξεπεράσεις τις καταγεγραμμένες σου δυνατότητες. Ο καρχαρίας συμβολίζει το άπιαστο που θέλεις να αγγίξεις και να μοιραστείς με αυτούς που αγαπάς. Για αυτό λοιπόν όποτε βλέπω όλους αυτούς να χτίζουν ζωούλες και καριέρες, εγώ θα συνεχίζω να παλεύω με τον καρχαρία και με τα μαύρα κομμάτια της ψυχής μου που θέλω να φωτίσω. Δε θα αργήσει η στιγμή που θα τον πιλοτάρω όπως θέλω εγώ… Και το ταξίδι στη βαρβαρότητα συνεχίζεται αλλά τουλάχιστον με αξιοπρέπεια.
