Θα σας μεταφέρουμε τις καλύτερες ιστορίες τρόμου που κυκλοφορούν στο Διαδίκτυο. Διαβάστε τις όταν νυχτώνει λοιπόν και καλή σας διασκέδαση.
Ο μικρός μου αδερφός
Μισώ την κάθε φορά που ο αδερφός μου ο Τσάρλι πρέπει να φύγει.
Οι γονείς μου, προσπαθούν συνεχώς να μου εξηγήσουν πόσο άρρωστος είναι. Προσπαθούν συνεχώς να μου εξηγήσουν πως είμαι τυχερός που έχω ένα κεφάλι στο οποίο όλες οι χημικές ουσίες ρέουν σωστά προς τους προορισμούς τους, σαν όμορφα ποτάμια. Κάθε φορά που παραπονιέμαι για το πόσο βαριέμαι την καθημερινότητα χωρίς έναν μικρό αδερφό για να παίξω, με κάνουν να νιώθω άσχημα θυμίζοντάς μου πως η δική του βαρεμάρα ξεπερνά τη δική μου αφού είναι κλεισμένος σε ένα ίδρυμα και συχνά σε ένα ολοσκότεινο δωμάτιο απομόνωσης.
Πάντα τους ζητώ να του δώσουν μια τελευταία ευκαιρία. Και στην αρχή το έκαναν όλο χαρά. Ο Τσάρλι επέστρεψε σπίτι αρκετές φορές, μα κάθε φορά για λιγότερο χρόνο από την τελευταία.
Πάντα, όλα, ξεκινούσαν ξανά και ξανά.
Πάλι οι βιταμίνες της μαμάς αντικαταστάθηκαν από δισκία για το πλυντήριο πιάτων, πάλι τα ξυράφια του μπαμπά βρέθηκαν στο τέλος της παιδικής τσουλήθρας στις κούνιες απέναντι από σπίτι, πάλι μια γάτα χωρίς μάτια ήταν κλεισμένη για μέρες μέσα σε παιδικά του παιχνίδια…
Οι γονείς μου διστάζουν πια. Χρησιμοποιούν τις «τελευταίες ευκαιρίες» όλο και λιγότερο. Μου λένε πως η διαταραχή του τον καθιστά γοητευτικό, του είναι εύκολο να «πλαστογραφεί» τα κανονικά παιδιά και να ξεγελά τους γιατρούς που τον φροντίζουν ώστε να πιστεύουν πως είναι έτοιμος για μία ακόμα προσπάθεια αποκατάστασης. Στο κανονικό του σπίτι.
Τώρα πια μου λένε πως πρέπει να αντέχω τη βαρεμάρα μου, γιατί μ’ αυτήν μένω ασφαλής από τον αδερφό μου.
Μισώ την κάθε φορά που ο αδερφός μου ο Τσάρλι πρέπει να φύγει.
Πρέπει, από την αρχή, να προσποιούμαι πως είμαι ο καλός γιος της οικογένειας μέχρι να γυρίσει πίσω. Αλλιώς θα μάθουν πως τα κάνω όλα εγώ και το μυαλό μου.
Διάβασε επίσης:
Ιστορίες Τρόμου #01, Το Άγαλμα
Ιστορίες τρόμου #02, Η ανακαίνιση
