Γράφει: Γλακουσάκη Μαρία
Οδός Τοσίτσα. Ένα δρόμος κεντρικός, πολύπαθος, πολύνεκρος και το μόνο που ακούς να αντηχεί «Φιλαράκο, μήπως έχεις 50 λεπτά να πάρω κάτι να φάω;».
Είσαι στο κέντρο της Αθήνας, στην οδό Πατησίων, ανάμεσα στο Αρχαιολογικό Μουσείο και στο Πολυτεχνείο. Το βλέμμα σου γυρνά και γεμίζει θλίψη, απογοήτευση, αδιαφορία, σκοτωμένα όνειρα, μαστουρωμένες ελπίδες και απεγνωσμένες φωνές για την σωτηρία.
Σκηνές σκληρές, απάνθρωπες, αποκρουστικές, εξευτελιστικές. Σκηνές που λυγίζεις και αναρωτιέσαι γιατί δεν υπάρχει κανείς να βοηθήσει αυτούς τους ανθρώπους. Όνειρα σκοτωμένα, ελπίδες μαστουρωμένες να είναι σκορπισμένες σε όλο το μήκος της οδού Τοσίτσα. Πονάς. Πονάς που δεν ξέρεις αν αυτά τα 50 γαμημενα λεπτά κάνουν καλό η κακό σ’ αυτά τα σκορπισμένα σώματα.
Η αλήθεια που κρύβει η Αθήνα ή η αλήθεια που ανέχεται η αλήθεια; Ποιος νοιάζεται για εκείνους που αργοσβήνουν στο πεζοδρόμιο; Κραυγές. Φωνές. Απελπισία. Ήχοι που σου διαπερνάνε το είναι και εσύ νιώθεις ηλίθιος που κοιτάς την αλήθεια γυμνή και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Φοβάσαι, που όλα αυτά γίνονται ορατά από χιλιάδες κόσμο καθημερινά και αντιμετωπίζονται με αδιαφορία και σιχαμάρα.
Σιχαμάρα και ανάγκη για αλλαγή! Για αλλαγή όχι ουσιαστική αλλά επιφανειακή! Αφορμή των λεγόμενων μου, ένα κείμενο στο «Ε» της Κυριακάτικης. Θέμα του; Η οδός Τοσίτσα. Μα αυτό που ενδιέφερε, ήταν η ανάπλαση του δρόμου, ο καθαρισμός του από τα ρεμάλια της κοινωνίας, από την παρανομία και η επιτακτική ανάγκη το κέντρο της Αθήνας να μοιάζει όπως ήταν την δεκαετία του ’80.
Μα για ποια εικόνα κάνουμε λόγο; Μα για ποιο καθαρισμό και ποιοι τελικά είναι τα ρεμάλια στην προκειμένη περίπτωση; Ανάγκη για να αποκτήσει ο δρόμος την παλιά του αίγλη κάνουν λόγο οι υπάλληλοι των γύρω κτιρίων, η συντάκτρια του κειμένου, οι άνθρωποι που είναι γεμάτοι από αναμνήσεις από αυτόν τον δρόμο, μα δεν είδα κανέναν να νοιάζεται γι ΄αυτούς τους ανθρώπους που πεθαίνουν για μια νοθευμένη δόση.
Για ποια εικόνα κάνουμε λόγο, όταν έχουμε χάσει την ουσία, την ανθρωπιά και την αξιοπρέπεια μας; Ποιος νοιάζεται ή ψάχνει την πηγή του κακού που ονομάζεται ναρκωτικά; Πεταμένα όνειρα και ελπίδες στην αναμονή για μια θέση στην απεξάρτηση. Βραδινές πορείες για την σωτηρία των πτωμάτων της οδού Τοσίτσα, επιτατικές εκκλήσεις από τους γύρω οργανισμούς για να ξεβρωμίσει ο δρόμος για να μπορέσουν οι αναμνήσεις να γίνουν ξανά ανενόχλητα πραγματικότητα.
Δήθεν εικόνες, δήθεν αξίες, δήθεν ανάγκες. Κοιτάμε το περιτύλιγμα και χάνουμε την ουσία. Σώστε την ψυχή σας και ας φοράτε κουρέλια. Δώστε σημασία σ’ αυτό που κοιτάτε και μην ονειροπολείτε στο παρελθόν. Κάντε κάτι δραστικό και όχι κάτι περαστικό. Νοιαστείτε για την ουσία και όχι για την μαλακία που σας δέρνει. Φτιάξτε ένα κόσμο με αλήθεια και όχι γεμάτο παραμύθια.
