Γράφει: Κωνσταντίνος Γ. Παπαπρίλης – Πανάτσας
Είπα να βάλω σε λειτουργία τη μεγαλειώδη φαντασία μου. Και μετά το… ξανασκέφτηκα. Η πραγματικότητα των γαμάτων κατασκευών του κέντρου της πόλης είναι η εξής:
Μόλις ανοίξω την κουρτίνα βλέπω έναν υπέροχο τοίχο από μπετόν, «Ηρακλής» μάλλον, που δεν είναι καν επεξεργασμένο. Μυτερό, να δηλώνει πως ο εργολάβος βιάστηκε. Τον τοίχο από το σχολείο της γειτονιάς που έχτισαν σε απόσταση ασφαλείας από τα γοητευτικά μπλοκ πολυκατοικιών, για να ‘χουν τα μωρά ένα γήπεδο μπάσκετ για αυλή. Μην πάρουν κι αέρα. Φαίνεται και το συρματόπλεγμα των 4 μέτρων ύψος, για να μην την κοπανίσουν από τη φυλακή τους τα σκατόμωρα, που φωνάζουν και ξεσηκώνουν τον τόπο κάθε πρωί με την δύσμοιρη προσευχή. Να την κοπανίσουν, μπας και βρουν τσοντοπεριοδικά από τον ψιλικατζή, να μάθουν πως μοιάζουν οι έγχρωμες σελίδες.
Τώρα αν κοιτάξεις πλάγια, είναι μιαν άλλη ιστορία. Φαίνεται η διάβαση των πεζών, οι κάδοι πάνω της, ο Σταμάτης και ο Γρηγόρης. Ο Γρηγόρης ήταν μάλλον αριστερός και δεν τον αφήνουν να πολυβγαίνει στο προσκήνιο. Κι όταν ο μικρός δείκτης περάσει το δώδεκα στο ρολόι του τοίχου, τους γράφουν όλοι στ’ αρχίδια τους.
Ακούγεται ο ήχος του φαναριού για τους τυφλούς. Σε ένα φανάρι ολόκληρης της πόλης. Άντε δύο. Για να θυμίζει πως αν δεν είσαι σαν τη μάζα, ο κόσμος της δεν είναι πια για σένα. Προχθές ένας πακετάς θα φόρτωνε μια κοπέλα με λευκό μπαστούνι. Έπρεπε να του το βάλει στον κώλο.
Αν τεντωθείς, διακρίνεις και την οικογένεια των Ρομά στο υπόγειο που μαζεύει ό,τι φανταστείς. Καρμπυρατέρ, φούρνους μικροκυμάτων, μαγικά χαλιά. Πιτσιρίκια με κουρέλια που σουλατσάρουν δεξιά κι αριστερά για να σου θυμίζουν πως η χώρα παραμείνει πολλών ταχυτήτων και με σπασμένο φρένο από τρακόσιους χοντρομαλάκες.
Φαίνονται και τ’ απέναντι μπαλκόνια. Η κοπέλα με τα χριστουγεννιάτικα φωτάκια στην κόκκινη κουρτίνα που φοβάται τα βράδια. Ο παππούς που σχεδιάζει να δολοφονήσει τον Παπανδρέου. Και φωνάζει ο άμοιρος «Θα τον γαζώσω. Και δεν ξέρω που συχνάζει όταν ανεβαίνει.» Κι είναι φορές που αναρωτιέται αν θα προλάβει την επόμενη ΔΕΘ.
Α, βλέπω και το τασάκι των κολλητών μου που κάποτε γέμιζε Prince των 4,2 ευρώ και τώρα Next των τριών.
Πήρα μια ταβανόβουρτσα και ζωγράφισα ένα παράθυρο. Να ‘χω ένα διαμέρισμα απέναντι βρε αδερφέ. Να το κατοικίσει κανά κοριτσάκι να κάνουμε κονέ.
