Της Σωτηρίας Βασιλείου
«Σάββατο κι απόβραδο και ασετυλίνη στην Αριστοτέλους…». Σιγοτραγουδώ και περπατώ μόνη στην Αριστοτέλους, χαμένη στις σκέψεις μου. Προσπαθώ να σκεφτώ πώς λειτούργησε μία βδομάδα πριν η Ρίτα.
Την ήξερες την Ρίτα; Ψηλή, μελαχρινή, καλλίγραμμη, προσωποποίηση του στυλ σε κάθε της εμφάνιση… Εγώ την ήξερα και δεν την ήξερα. Για να πω την αλήθεια δεν ενδιαφέρθηκα να την γνωρίσω. Και μάλλον ουδείς ενδιαφέρθηκε. Εκείνη μάλλον ενδιαφέρθηκε να την γνωρίσουμε… Τώρα το καταλαβαίνω. Δεν την ήξερα καλά αλλά την είχα φίλη στο φατσοβιβλίο… ήμουν μία εκ των 1500 φίλων της… Για μια βδομάδα έβλεπα κάτι περίεργα status που παρέπεμπαν στην απελπισία, στη φυγή… Δεν έκανα όμως τον κόπο να γράψω…, να πνεύσω μια ζείδωρη αύρα στην οδύνη. Και ουδείς εκ των 1500 το έπραξε. «Φεύγω κι αφήνω πίσω μου συντρίμμια, αρρωστημένους και αγρίμια…». «Άραγε αν πεθάνω αύριο θα κλάψει κανείς θα λείψω σε κάποιον;». «Να ζει κανείς ή να μην ζει;»
Ανακαλώ τα τελευταία post της, τα σπαραξικάρδια τρελά post της. Στο «Φεύγω» έκανα και like… μου αρέσει πολύ το τραγούδι αυτό. Όμως δεν έγραψα λέξη. Κυρίως δεν έγραψα πως ναι, αν η Ρίτα έφευγε θα έκλαιγα, πως θα μου έλειπε. Τώρα, μια βδομάδα μετά την απόδρασή της, μου λείπει. Μου λείπει το καλημέρα της τα πρωινά στη σχολή, μου λείπει ο θαυμασμός που μου ενέπνεε το γούστο της και το ταλέντο της να συνδυάζει ρούχα, παπούτσια, αξεσουάρ… πονεμένη ιστορία για μένα το όλο ζήτημα. Κάποτε μου έκανε με τρόπο πολύ διακριτικό κάποια διορθωτική παρέμβαση για την εμφάνισή μου… Τώρα ποιος θα με βάζει στον ίσιο δρόμο;
Για να είμαι ειλικρινής, μπορεί να γυρεύω και ελαφρυντικά, νόμιζα πως η Ρίτα είχε τα πάντα, πως δεν με χρειαζόταν, πως αν της έλεγα να πάμε για καφέ μπορεί και να ακουγόμουν γελοία. Σκεφτόμουν κιόλας πως δεν θα είχαμε τι να πούμε… Μάλλον λάθος υπολόγισα. Ο μπαμπάς της Ρίτας έφτασε στο νεκροτομείο δύο μέρες μετά τη φυγή της κόρης του… έλειπε για δουλειές στην Αυστραλία. Μάνα δεν είχε η Ρίτα… δεν το ήξερα, δεν νοιάστηκα να το μάθω, δεν ενδιαφέρθηκα να μάθω το στρείδι μέσα από το όστρακο. Ουσιαστικά δεν έκανα τον κόπο να ψάξω τα παραθυράκια που θα με οδηγούσαν στην ψυχή της… Και οι υπόλοιποι 1499 του φατσοβιβλίου με μιμήθηκαν. Και τα παράθυρα έμειναν σφαλισμένα και η Ρίτα έφυγε από ασφυξία.
Με τρομάζει ο αυθόρμητος συλλογισμός πως γίναμε μια κοινωνία οστρακοειδών. Φοβόμαστε να γνωρίσουμε, να γνωριστούμε, να αγαπήσουμε, να αγαπηθούμε, να γνωρίσουμε, να γνωριστούμε, να ψηλαφήσουμε τους άλλους και να αυτοψηλαφηθούμε… Βλέπεις, θέλει κόπο, τρόπο και χρόνο το ζήτημα και βεβαίως απόρριψη του φόβου του σκορπιού. Διότι στην κοινωνία των ανθρώπων ενδημεί και το είδος οstrea scorpaena. Κάτι δεν πάει καλά… «Ποτέ οι στέγες των ανθρώπων δεν ήταν τόσο κοντά και οι ψυχές τους τόσο μακριά»… ωραία φράση, την έγραφα στις εκθέσεις μου στο σχολείο γιατί ηχούσε δυνατά και συνέβαλλε σε υψηλή βαθμολόγηση. Τώρα η ψυχή μου τρεκλίζει στο ουρλιαχτό της.
Αριστοτέλους, προς παραλία, είναι ένα παγκάκι… εκεί εκτυλίχθηκε η τελευταία πράξη της τραγωδίας… Ένα μικρό μπουκαλάκι και η Ρίτα απλά μας τελείωσε. Μια βδομάδα τα ΜΜΕ τρέφονταν σαν τα κοράκια από την υπόθεση. Αφού είδαν τον άνθρωπο σαν ψοφίμι πήραν με περισσό ζήλο, με διάθεση ανεπανάληπτα αδηφάγα, να ψαχουλεύουν τη σύντομη – ετών εικοσιδύο – ζωή της για να βρουν τα αίτια της μεγάλης της απόδρασης. Α ναι, και η φυγή της Ρίτας αποτέλεσε και το θέμα δύο ριάλιτι και ναι, τα ριάλιτι σημείωσαν ρεκόρ τηλεθέασης.
Αφήνω στο παγκάκι μία μαργαρίτα για τη Ρίτα, τη Μαργαρίτα και ψιθυρίζω, άκαιρα δυστυχώς, «Μου λείπεις».
