Γράφει: Σωτηρία Βασιλείου
Μάλλον πρέπει να το πάρω απόφαση πως από δω και πέρα θα κυκλοφορώ με την τρίχα κάγκελο… και δεν φταίει η Άνγκελα. Και είναι τρίχα με μήκος 81 εκατοστά! Εκτρέφω φυσικό μαλλί για ζεστασιά το φετινό χειμώνα.
Δεν φταίει λοιπόν η Άνγκελα, αλλά τα παράλογα και τα κάγκελα, στα οποία επιμένουμε να παραμένουμε έγκλειστοι συλλογικά και κατά ομάδες. Εγκλεισμός στα παράλογα και παράλληλη απόδραση από τη λογική, σε πολλά και διάφορα επίπεδα… από τις λίστες των ληστών, την πρωτόγνωρη λογοκρισία (ακόμα και επί των πτηνών), τους ποντιοπιλατισμούς, τους ηρωδαϊσμούς, τους φαρισαϊσμούς, τους φανατισμούς και τους λεονταρισμούς ως τη συζήτηση για τα ρετουσαρίσματα ή μη των επωνύμων και τα σολάριουμ της Καραγιάννη…
11 Οκτωβρίου 2012… Περνώ, από την Εγνατία, μπροστά από το κλειστό ΑΠΘ… το κλειστό λόγω απορίας ΑΠΘ… Πενία επιστήμας κατεργάζεται… Στα κάγκελα ανακοινώσεις, σύμφωνα με τις οποίες, «Ενόψει των μεγάλων αδιεξόδων που διαπιστώνει στη λειτουργία του Ιδρύματος, αποφάσισε στην τελευταία συνεδρίασή της τη συμβολική αναστολή του εκπαιδευτικού, ερευνητικού και διοικητικού έργου του Πανεπιστημίου, την Πέμπτη 11 και την Παρασκευή 12 Οκτωβρίου». Αναστολή… για δυο μέρες; Δεν νομίζω… Διότι είναι εδώ και βδομάδες που το ΑΠΘ σέρνεται… αφήνεται να σέρνεται μέσα σε σωρούς από σκουπίδια εξελισσόμενο σε αποικία παθογόνων οργανισμών (ιπτάμενων, σερνάμενων, σαραντάποδων, εξάποδων, τετράποδων και δίποδων).
Πάνε βδομάδες από τότε που το αγαπημένο 401, το Σπουδαστήριο Νεότερης και Σύγχρονης Ιστορίας, άνοιξε για τελευταία φορά για τους φοιτητές και το ερευνητικό προσωπικό του Ιδρύματος. Πρώτη κλειστή μέρα η Παρασκευή 22 Σεπτεμβρίου… παγωμένη έφτασα έξω από το Σπουδαστήριο εκείνη την ημέρα (φυσούσε πολύ… παγωμένος ο αέρας έξω) και πιο πολύ πάγωσα με την κλειστή πόρτα… Εδώ και βδομάδες το Σπουδαστήριο παραμένει λοιπόν βουβό, τα βιβλία αδιάβαστα, η έρευνα ανεκπλήρωτη. Η έρευνα… λιμός απλά… Και τα όνειρα και οι βλέψεις και τα χρονοδιαγράμματα των ερευνητών… καταποντισμός. Λοιμός, λιμός και καταποντισμός λοιπόν. Απειλητική στον ορίζοντα προβάλλει η συντέλεια του κόσμου… του κόσμου μας… Και όλο θα πλησιάζει… αν δεν αλλάξουν πολλά.
Τώρα, τα περί απεργιών και αναστολών τα ήξερα από μέρες… εκείνο που δεν ήξερα και το οποίο ευθύνεται για την εκτίναξη της τρίχας, είναι μια πρόσκληση της ΔΑΠ, για φοιτητικό πάρτι, το βράδυ της Πέμπτης 11 Οκτωβρίου, δίπλα ακριβώς στις ανακοινώσεις για αναστολή λειτουργίας του Πανεπιστημίου. Ατυχής σύμπτωση η αθρόα συγκατοίκηση των ανακοινώσεων; Ίσως… Σίγουρα όμως αποτελεί συμπτωματικό γεγονός μιας γενικής πτώσης και κατάπτωσης. Δεν μπορεί η φοίτηση στο Πανεπιστήμιο να διακόπτεται και την ίδια στιγμή να διοργανώνονται πάρτι για τους φοιτητές. Δεν μπορεί να αναπληρώνει τη σιγή των κλειστών σπουδαστηρίων η βουή των διασκεδαστηρίων (όπως θα έλεγε και ο Καντακουζηνός-Ρώμας).
Ίσως θεωρηθεί υπερβολική η επιμονή μου στο γεγονός… ένα απλό πάρτι ήταν. Δεν θέλω να εξοκείλω σε συζητήσεις περί αφισοκολλητών και παρατρεχάμενων. Ωστόσο θεωρώ πως είναι ένα ενδεικτικό φαινόμενο, των καταστάσεων που μας οδήγησαν ως εδώ. Είναι ένα σημείο, πως κάποιες λογικές, τόσο ανεύθυνες και συνάμα τόσο υπεύθυνες για τη σημερινή κρίση εξακολουθούν να μας κρατούν εθελούσια δέσμιους.
12 Οκτωβρίου σήμερα. Επέτειος απελευθέρωσης της Αθήνας από τους Γερμανούς (αλήθεια, ούτε κι εκείνοι οι κατακτητές δεν είχαν καταφέρει να σύρουν το ΑΠΘ σε αναστολή λειτουργίας). Άλλωστε, όλος ο μήνας μυρίζει ελευθερία… συμπληρώνονται εκατό χρόνια από τότε που η Μακεδονία ενσωματώθηκε στο νέο ελληνικό κράτος. Συνειρμικά ονειρευόμαστε την απελευθέρωση από τη σημερινή μας υποδούλωση στους ξένους (Γερμανούς και άλλους), σε οικονομικό (και μοιραία όχι μόνο) επίπεδο. Αλλά… ας είμαστε βέβαιοι πως καμιά απελευθέρωση δεν θα είναι μόνιμη και ουσιαστική αν πρώτα δεν αποτάξουμε και αποτινάξουμε συνήθειες και νοοτροπίες που μόνο ως δουλείες μπορούν να λογιστούν. Αλλιώς: όσο διατηρούμε στο περιβόλι τέτοια ξερά κλαδιά και ζιζάνια, τόσο θα εξακολουθούν να απειλούνται από τις φωτιές τα άνθη και τα οπωροφόρα…
