Γράφει: Σωτηρία Βασιλείου
Είναι κάποιες μέρες τώρα που διάβασα το γράμμα σου και δεν μπορώ να σε βγάλω από το μυαλό μου. Σκέφτομαι τα λόγια σου, φέρνω στο νου μου το γελαστό προσωπάκι στη φωτογραφία και μαντεύω ψηλαφητά το δράμα σου. Μην φοβάσαι!
Δεν θα ασελγήσω κι εγώ στη μνήμη σου. Ούτε ιατροδικαστής θα γίνω, ούτε δικαστής. Αυτά τα κάνουν όσοι δεν ξέρουν… αλλά εγώ τυγχάνω βιωματικής γνώσης.
Η αποστέωση, η εξάντληση, η απόρριψη, η λύπηση, η αξεδιάλυτη αγωνία του βάρους και του χάρου… είναι και θα είναι όλα χαραγμένα στη μνήμη και στην ψυχή μου. Ανατομία ενός δράματος δια της ανατομίας της μνήμης. Συγγνώμη για την αυθαίρετη ταύτιση.
Με δέος συλλογιέμαι πως θα μπορούσα να ήμουν στη θέση σου. Έφυγες, λέει, ανήμερα των Χριστουγέννων… πάνε σαράντα μέρες… Είναι η αλήθεια πως έψαξα κατόπιν φυγής να μάθω για σένα… έβαλα στο Google τα λήμματα «Μαρία Πάτρα ανορεξία»… Συγγνώμη για την ταύτιση, αλλά μόνο έτσι θα μου έβγαζε αποτέλεσμα… Διάβασα μόνο τους τίτλους των αποτελεσμάτων και με έπιασε αναγούλα και σύγκρυο. Αδηφάγα ΜΜΕ! Τα είπαν όλα! Και διάβασα μόνο τους τίτλους! Γιατί ουδείς εκ των οδυρομένων δεν φρόντισε να σε σώσει; Γιατί δεν μερίμνησαν ώστε να σου δώσουν δύναμη και αρωγή αποτελεσματική για να νικήσεις το θεριό που σε κατέτρωγε εντός κι εκτός; Διότι ό,τι και να λένε, μόνο εσύ μπορούσες να το κάνεις.
Άσε Μαράκι, τα ξέρω. Πολύ το ενδιαφέρον, περισσότερα τα λόγια, ελάχιστα τα έργα. Ώσπου να δράσουν όλοι αυτοί που τώρα οδύρονται ανέξοδα και αδιέξοδα εσύ ούρλιαξες ψιθυριστά το τελευταίο αντίο.
Γιατί μικρή; Γιατί την άφησες να σε νικήσει; Γιατί; Ξέρω πως το πάλεψες. Αλλά με Λερναία Ύδρα πάλευες… το ήξερες καλά άλλωστε. Ποιο κεφάλι να πρωτοκόψεις; Ανορεξία, βουλιμία, κατάθλιψη, τρόμος του βάρους, οικονομικά προβλήματα, αδιάφορο ενδιαφέρον… Είναι και οι καιροί δύσκολοι. Ξέρεις… ακόμα και η ανάσα της ανάσας πάει να σβήσει. Και δεν καταλαβαίνουν πως έτσι θα σβήσουν πολλές ανάσες.
Ναι κοριτσάκι, δεν αμφιβάλλω πως το πάλεψες. Καταλάβαινες, ήθελες να ζήσεις. Κι εμένα τότε, πολλοί, οι περισσότεροι θαρρώ, μου έλεγαν πως δεν καταλάβαινα. Καταλάβαινα, αλλά δεν μπορούσα. Εν τέλει τα κατάφερα, επιβίωσα, πάτησα βέβαια με τα πόδια γυμνά στην πυρά για να βγω από τους διάφορους θαλάμους της κόλασης αλλά τα κατάφερα.
Καταλάβαινες, αλλά κάτι, την ώρα της μεγάλης απόφασης για τη μεγάλη απόδραση σε έπαιρνε πίσω… Μάλλον επειδή το τέρας μεταμορφωνόταν σε Μέδουσα και σε ακινητοποιούσε για να σε κρατά δεσμώτρια, για να σου κατασπαράξει πρώτα το συκώτι και ύστερα εσένα ολόκληρη.
Έπεσες λέει στα 29 κιλά… εγώ ήμουν κάποτε, το 2007, ετών 22 και κιλών 22. Τραγικό. Έτσι είναι αυτή η αρρώστια… σαρκοβόρα. Και μαζί κατατρώει τις αποφάσεις απόδρασης, τη θέληση για ζωή, τη δίψα για δημιουργία. Και το δράμα τελειώνει με την μεγάλη απόδραση της ηρωίδας…
Δεν μπορώ να σταματήσω να σε σκέφτομαι. Πώς θα μπορούσα άλλωστε; Στο ίδιο έργο πρωταγωνίστριες… Μάλλον με ευνόησε η διανομή των ρόλων. Μάλλον με ευνόησε και το «ήθος» ορισμένων εκ των συμπρωταγωνιστών. Διότι πέρα από την θλιβερή χλεύη και την εκκωφαντική υποκρισία εισέπραξα και αληθινή αγάπη και ανέλπιστο ενδιαφέρον.
Έγραψες για το κακό όνειρο… Γιατί μικρούλα μου δεν ξύπνησες από αυτό; Αλλά ξέρω… φταίει εκείνη… βουλώνει και τα αυτιά ενίοτε… ενίοτε σωπαίνουν και οι φωνές που ουσιαστικά καλούν σε ξύπνημα. Είναι και θέμα «timing» το ξύπνημα. Να σε φωνάξουν, να σου δώσουν το χέρι, να σε στηρίξουν τη στιγμή που δεν είσαι βυθισμένη στο λήθαργο της ΑΝΑ ή της ΜΙΑ. Μάλλον οι συγκυρίες δεν δε ευνόησαν όσο έπρεπε.
«Το χλωμό το προσωπάκι σου… πόσο κουράστηκες, να φύγεις βιάστηκες… τα θλιμμένα τα ματάκια σου σαν δυο σύννεφα στον ουρανό, πού να πηγαίνουνε, πού ταξιδεύουνε;… σ’ αυτή τη γη η μοίρα σου ήταν γραμμένη, σ’ άσπρο χαρτί με ένα κίτρινο στυλό σα δάκρυ από λεμόνι… ». Οι στίχοι από εκείνο το παλιό τραγουδάκι της Βίσση στριφογυρίζουν στο μυαλό μου. Έφυγες κι εσύ τραυματισμένη από την επάρατη νόσο… τον άλλο καρκίνο… που εγκλωβίζει την ύπαρξη και κατατρώει τις σάρκες.
Μαρία, θα σε θυμάμαι πάντα και ας μην σε γνώρισα ποτέ. Και αν γίνεται – δεν ξέρω και τους κανόνες του ουρανού – γίνε αστέρι φωτεινό για τα πλάσματα που κατασπαράζονται από την ΑΝΑ και την ΜΙΑ. Και επίσης, αν είναι δυνατόν, γίνε φύλακας άγγελός τους.
Αύριο βράδυ θα στείλω ένα ζεστό φτερωτό φιλί στα αστέρια… θα είναι για σένα… ελπίζω να το λάβεις… κάνει πολύ κρύο αυτές τις μέρες… ίσως κρυώνουν και τα αστέρια.
