Γράφει: Σωτηρία Βασιλείου
23 Απριλίου… Κοιτάζω το ημερολόγιο και νιώθω αποπροσανατολισμένη… εκτός χρόνου. Η άνοιξη διάγει το δεύτερο μισό του βίου της αλλά εγώ ακόμα την γυρεύω. Μπερδεμένη πολύ νιώθω, συγχυσμένη πολύ. Ίσως και να φταίει η γενική αποψίλωση στην ιδιαίτερη πατρίδα, ίσως να φταίει και το πολύ αίμα στη Δύση και κυρίως στην Ανατολή. Για να πω την αλήθεια, φέτος, ούτε τον χειμώνα τον ένιωσα όπως έπρεπε. Ημέρες ξηρασίας και παγωνιάς άνευ πετρ(ελέους). Και τώρα η άνοιξη μου φαίνεται σαν φάρσα. Κι έπειτα καλοκαίρι. Εγώ πάλι διαισθάνομαι ένα μακρύ χειμώνα με ευάριθμες αλκυονίδες μέρες.
Κι όμως! Η άνοιξη είναι εδώ, με την φυσική αλλά και με την παρά φύσιν παρέα της. Εντός πόλεως το πράσινο, τα χρώματα και τα αρώματα ξεπετάγονται θαρραλέα, καλύπτοντας δημοκρατικά κάθε πρόσφορο χώρο. Οι βεράντες αποκτούν τους πιο σαγηνευτικούς καταπατητές ιδιοκτησίας και τα έντομα εισβάλλουν ξανά στην καθημερινότητα, άλλα γοητευτικά και άλλα αηδιαστικά. Κι όμως… ακόμα και οι κατσαρίδες είναι λιγότερο αηδιαστικές από τα επι-φαινόμενα της ώριμης άνοιξης, από τα παρά-φύσιν που ανέφερα πιο πάνω.
Αναφέρομαι βεβαίως στις προκλητικές διαφημίσεις ινστιτούτων και μεθόδων και καραμελών και μαντζουνιών που επικαλούνται το θαύμα και τη μεταμόρφωση. Αναφέρομαι στην παρέλαση ή μάλλον στην επέλαση των «σταρ» με τα επώνυμα μπανιερά, άλλοτε σε ρετουσαρισμένη version και με επιφωνήματα θαυμασμού για την υποτίθεται τέλεια εικόνα, και άλλοτε σε αρετουσάριστη version με επιφωνήματα φρίκης για το φυσιολογικό θέαμα, για να ικανοποιούνται όλα τα γούστα και τα συναισθήματα. Αν έγραφα πέρυσι θα αναφερόμουν και στα διακοποδάνεια, αλλά ευτυχώς, τα τελευταία εξέλειψαν. Ελπίζω κάποτε να εκλείψουν και τα άλλα.
Κι ενώ τα ΜΜΕ, προβάλλουν το μεγαλείο του αδυνατίσματος με όλα τα μέσα, διατηρούν αμείωτο το «ενδιαφέρον» τους για το θέμα Νανά Καραγιάννη. Στείρα παρουσίαση, άνευ ουσίας και με πολλή πλαστική σάλτσα. Και όλα αυτά, ενώ θα μπορούσε να υπάρξει μία πραγματικά γόνιμη προσέγγιση του προβλήματος της νευρικής ανορεξίας, η οποία αποτελεί άλλωστε οδυνηρή ηδονή πολλών κοριτσιών, επώνυμων και ανώνυμων. Θα μου πεις τι νοιάζεσαι… Είναι που πέρασα κι εγώ την ασθένεια, σε όλα της τα στάδια… και όπως και να είναι, όποια πάθηση περάσει από πάνω σου, σου αφήνει το σημάδι της, ανεπαίσθητο έστω… όπως το σημάδι από το πειραγμένο σπυρί της ανεμοβλογιάς.
Από τον Οκτώβριο έως τώρα το σίριαλ Νανά Καραγιάννη προβάλλεται καθημερινά στο διαδίκτυο και εβδομαδιαίως στη μικρή οθόνη. Μάλιστα, ενδιαφέρθηκε και κυπριακό κανάλι για το θέμα, προβάλλοντας επεισόδιο που έκανε θραύση. Σαν να λέμε διεθνής προβολή! Δεύτερη διαπίστωση, εξίσου τραγική: στην Κύπρο, ακόμα, τείνουμε να εισάγουμε τα πάντα, παρά την ντόπια παραγωγή. Οπωσδήποτε… από όλα τα αφιερώματα στην Νανά ένα μόνο άγγιξε την ουσία του θέματος, από ένα άτομο που δεν περίμενα και στου οποίου την SOS-προσέγγιση για πρώτη φορά υποκλίθηκα, κατά την προβολή στo you-tube.
Πέρα από την τραγελαφική παρουσίαση του θέματος και πέρα από την θέα της ίδιας της Νανάς, η οποία είναι μάλλον το θύμα της παρωδίας, τρομάζω με την ιδέα της επίδρασης της τόσης προβολής στα κορίτσια που μπερδεύουν τα οστά με την τελειότητα και την ανάδειξη. Από τη μια η απαξίωση θεσμών και αξιών και το κούρεμα των ονείρων και από την άλλη η προβολή με φωτοστέφανο ενός δράματος… Η μείξη των πιο πάνω όρων οδηγεί νομοτελειακά σε ανεπιθύμητες παρενέργειες και αιματηρές αντιδράσεις.
Στον αντίποδα των «φίλων» της Νανάς, είναι εκείνοι που την βρίζουν… Εκείνοι που μιλούν, στις πιο ευγενείς γνωματεύσεις-ετυμηγορίες τους, για «ψόφο», «μοντέρνες αρρώστιες» και «αρρώστιες πολυτελείας». Σαν να λέμε από τη Σκύλα στη Χάρυβδη. Δεν είναι μοντέρνα αρρώστια η ανορεξία, κυκλοφορεί εδώ και αιώνες, απλά, ώσπου να αποκτήσει ταυτότητα, κρυβόταν πίσω από άλλες παθήσεις. Ούτε πολυτελείας είναι… Η νηστεία δεν είναι ούτε ενεργοβόρα ούτε χρηματοβόρα, ούτε και μεγάλη θυσία. Είναι το πιο φτηνό μέσο για να νιώσεις λίγο σταρ… Αποστέωση… μια μαϊμού Luis Vuitton και ένα ζευγάρι μαϊμού Louboutin και νιώθεις βασίλισσα στο γελοίο θέατρο μιας ανεπιθύμητης καθημερινότητας, πλήρους στερεοτύπων και διόλου στέρεας.
Θυσία αληθινή είναι η προσήλωση στην αληθινή καλλιέργεια της προσωπικότητας, παρά την απαξίωση της πράξης. Πολυτέλεια αληθινή είναι πλέον η μόρφωση, αλλά και η ρομαντική αφιέρωση σε λειτουργήματα και ενέργειες που παραπέμπουν πια, στην λυτή ηθική καταξίωση μεταξύ ομοϊδεατών. Τα λέω αυτά στα 27… στα 17 δεν ξέρω εάν θα σκεφτόμουν το ίδιο. Είμαστε ό,τι τρώμε… με όλες τις αισθήσεις μας… Με βάση αυτή τη διαπίστωση δεν είμαι αισιόδοξη ως προς τις συνέπειες της δια(σ)τροφής. Και ας γίνει επιτέλους κατανοητό από όλους τους ένζηλους σχολιαστές της Νανάς και της ανορεξίας που ξεφυτρώνουν παντού σαν τα δηλητηριώδη μανιτάρια, με την κολακεία ή το ανάθεμα ανά χείρας: Η μόνη ασφαλής οδός για έξοδο από την ανορεξία περνά από τη γέφυρα της κατανόησης του προβλήματος και της πολυπλοκότητάς του από το άτομο και τον περίγυρό του. Κυρίως, είναι η ατραπός αυτή σπαρμένη με την αμερόληπτη αγάπη, το γνήσιο ενδιαφέρον και την καταξίωση μέσα από στέρεα κανάλια. Η επιστημονική βοήθεια (κι αυτό πάει ανάλογα με το βαλάντιο) είναι απαραίτητο στήριγμα κατά την πορεία, ώστε αυτή να καταστεί όσο το δυνατό λιγότερο επώδυνη.
Φαίνεται σαν να ξεκίνησα γι’ αλλού κι έφτασα γι’ αλλού. Κι όμως, δεν είναι έτσι· όλα τα φαινόμενα συνδέονται με κάποιο αόρατο νήμα και σε όλα αρμόζει η ευχή Καλή Ανά(σ)ταση και Καλό Καλο-καίρι.