Γράφει: Γιάννης Αγγελής
Τι σημαίνει εφήμερο; Μήπως είναι αυτό που κρατάει λίγο και δε το θυμάται κανείς ή είναι απλά μια σκιά που χάνεται μέσα στη νύχτα; Σπαταλούσα ένα ακόμη βράδυ από τη ζωή μου δίχως να βρίσκω απάντηση. Περνούσαν από το μυαλό μου χιλιάδες ιστορίες και γεγονότα που έζησα αυτά χρόνια. Αναρωτήθηκα τι έμεινε και τι θα μείνει; Ο χρόνος διαβρώνει τα πάντα. Μετριάζει τα πάθη, ωραιοποιεί το παρελθόν και ασπρίζει τα μαλλιά. Κάνει το αναπόφευκτο να μοιάζει εφικτό και το τέλος μια καινούργια αρχή.
Ήπια μια γουλιά από το ποτό μου και συνέχισα να κοιτώ τους άδειους δρόμους. Όλοι οι φίλοι μου ήταν στο πάρτι, ενώ εγώ απολάμβανα την μοναξιά μου. Δεν άντεχα την βαβούρα. Ο ουρανός ήταν γεμάτος αστέρια. Σε ένα από τα πρώτα μου μεθύσια, νόμιζα πως μπορώ να ακουμπήσω μερικά από αυτά. Εφηβικές ανοησίες, θα μου πείτε. Δε θα διαφωνήσω. Ξέρω ότι φαίνομαι παράξενος και εκκεντρικός, αλλά δεν είμαι.
Επιθυμώ απλά να καταλάβω όλα όσα οι άλλοι θεωρούν αυτονόητα. Σε μια εποχή που όλα γκρεμίζονται, προσδοκώ να σταθώ όρθιος. Να υψώσω ανάστημα στους εχθρούς και να απλώσω το χέρι μου στους αδύναμους. Είναι στιγμές που δε βλέπω πουθενά συνοδοιπόρους. Όλοι νοιάζονται για το τώρα και όχι για το πριν και μετά. Θέλουν να αρπάξουν τις ευκαιρίες και να ευτυχήσουν εν μια νυκτί. Η εποχή μας μοιάζει με κουβέντα που ακούγονται πολλά ονόματα, αλλά δε θυμούνται οι συνομιλητές ούτε το πρόσωπο του διπλανού τους.
Άκουσα φωνές από το σαλόνι. Οι φίλοι μου γλεντούσαν με τη ψυχή τους. Ίσως κάποιοι να με έψαχναν. Δεν είχε σημασία. Σε λίγο θα πήγαινα να τους βρω. Αν θυμάμαι καλά, μιλούσα για την περίεργη εποχή που ζω. Η ευτυχία κρατάει όσο κρατάει η ανάρτηση μιας φωτογραφίας στο διαδίκτυο. Μόλις αντικατασταθεί από μια άλλη, δε θυμάται κανείς την προηγούμενη. Η ζωή μας θυμίζει κονσέρβα που καταναλώνεται γρήγορα πριν λήξει. Οι άνθρωποι ερωτεύονται, δημιουργούν και πολιτικοποιούνται εφήμερα. Η σκέψη τους είναι απλοϊκή, ενώ ξυπνούν πάντα από μισοτελειωμένα όνειρα. Η ερώτηση ‘’ποιος είμαι’’ είναι πιο επίκαιρη από ποτέ. Ίσως είμαι ένας ακροβάτης που ισορροπεί μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας.
Η αδελφή μου χτύπησε το τζάμι. Η τούρτα ήταν γεμάτη αναμμένα κεριά. Κοίταξα το ρολόι μου. Η ώρα ήταν δώδεκα. Ο χρόνος έτρεχε γρήγορα, σαν παιδί που θέλει να κόψει πρώτο το νήμα. Τι αξίζει τελικά από αυτόν το άνισο αγώνα; Μήπως να αφήσεις κάποια ίχνη για τους επόμενους δρομείς; Δεν είσαι μόνος. Υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι γύρω σου που θέλουν να ζήσουν όμορφα. Θα λογοδοτήσεις σε αυτούς και στους επόμενους. Μια είναι η λύση αν και απεχθάνομαι αυτή τη λέξη. Χτίσε κάστρα σε ερημικές παραλίες και πες το μόνο σε όσους σε αγαπάνε. Δε θα σε προδώσουν ποτέ, ούτε θα σε ξεχάσουν.
Φωτογραφία του Jeff Youngstrom
