Γράφει: Ντώνα Μαρίτα
Εκείνα τα βλέμματα που συναντιούνται βιαστικά,
βλέμματα χωρίς κουβέντα.
Και μια ατμόσφαιρα πυκνή,
ο αέρας λιγοστός.
Είναι και η ανάγκη μας να πούμε δυο λόγια,
έστω ένα χαμόγελο να ζωγραφιστεί στα χείλη για λίγα δευτερόλεπτα.
Έχω και στο νου μου τη χαρά του να λέω “καλημέρα”
και το βράδυ με τα βλέφαρα βαριά να γνέφω “καληνύχτα”
Τόσο κοινωνικό ον ο άνθρωπος
που στυφνά σε κοιτάζει
στους δρόμους, στα λεωφορεία.
Να περπατάς ή να στέκεσαι με δυο μάτια γεμάτα ενέργεια
και σε κοιτάζει σαν να προσπαθεί να σου τα γκρεμίσει όλα.
Να τα κάνει μηδενικά γιατί δεν είναι τόσο χαρούμενος όσο εσύ.
Και ερωτώ,
την ανθρωπιά σε ποιο συρτάρι την έχει κρυμμένη;
Να πάω εγώ να την βρω για εκείνον,
αγκαλιά να του την δώσω για να δει τον κόσμο μέσα από αυτήν.
Εκείνη η ομορφιά του προσώπου
όταν λάμπει από χαρά.
Και το αεράκι σαν φυσάει
να τα διώχνει όλα τα άσχημα μακριά.
Είναι και η ανάγκη μου σαν σε δω να σου πω “καλημέρα”
και το βράδυ με τα βλέφαρα βαριά να σου γνεύσω “καληνύχτα”
Είναι φάρμακο το χαμόγελο
στης κάθε μέρας την πληγή.
