Γράφει: Ντώνα Μαρίτα
Είναι κάποιες στιγμές που νιώθεις μεγάλη σιγουριά και μετά συνειδητοποιείς ότι ήσουν πάνω σε μια στοίβα από σκόνη. Το βάρος σου σε αναγκάζει να βυθίζεσαι μέσα της και να γίνεσαι όλο και πιο βρώμικος.
Όταν πλέον έχεις φτάσει σχεδόν στον πάτο δεν μπορείς να βγάλεις μιλιά. Τα πνευμόνια γεμάτα σκόνη αδυνατούν να σου δώσουν πνοή και αρχίζεις να θυμάσαι τα όσα είπες και έκανες. Τα ψέματα που είπες στον ίδιο σου τον εαυτό, την αλήθεια που δεν θέλησες ποτέ να πιστέψεις.
Έγειραν τα θέλω σου σε λάθος δρόμους και στα σκοτάδια αναζητάς την ανατολή.
Θυμάμαι εκείνη τη μέρα που ήμουν σίγουρη και χαρούμενη. Στην ουσία δεν ήθελα να παραδεχτώ την αλήθεια και έβαλα τον εαυτό μου δεύτερο ρόλο σε ένα παραμύθι.
Πρωταγωνίστρια ήταν πάντα κάποια άλλη για εσένα. Ευτυχώς που δεν μου έδωσες και τον ρόλο του κομπάρσου για να περάσω απλά κάποια δευτερόλεπτα από μπροστά σου.
Και άρχισα να μάχομαι για να σε κερδίσω.
Ήμουν σίγουρη πως πάντα για εμένα έψαχνες.
Και βρήκα τρόπους να σε προσεγγίσω.
Κομμάτια να γίνομαι χωρίς να με νοιάζει.
Ώσπου κάποτε έφτασα στην κορυφή, επιτέλους κατάλαβες τους κόπους μου.
Ξέρεις, ένιωθα απερίγραπτα χαρούμενη!
Είχα ξεχάσει ότι ήσουν μια μάζα από σκόνη και συνέχιζα να πιστεύω ότι νοιαζόσουν για εμένα.
Και ήρθε μια μέρα εκείνος ο «άλλος» να με ξυπνήσει. Από το χέρι να με πιάσει και να μου δείξει την ανατολή. Να κοπιάσει να με κερδίσει αυτός και όχι εγώ. Να αναζητά τρόπους κοντά μου να ‘ρθει.
Το παραμύθι μας έφτασε στο τέλος του και εγώ πλέον ζω ευτυχισμένες στιγμές με εκείνον τον «άλλον». Κάτι τέτοιες στιγμές, τον πιάνω από το μπράτσο για να επιβεβαιώνομαι ότι δεν είναι και αυτός σαν στάχτη αλλά η φωτιά για να καούμε μαζί.
Πλέον θυμάμαι το πόσο τυφλή με έκαναν οι ίδιες μου οι πράξεις για να σε κερδίσω… και γελώ.
Φωτογραφία της Zoi Koraki
