Γράφει: Γιάννης Αγγελής
Αλλάζεις τα κανάλια και τον βλέπεις παντού. Δεν έχει σημασία ούτε η ώρα ούτε το θέμα της εκπομπής. Τοποθετείται επι παντός επιστητού μην έχοντας καμία αμφιβολία για την ορθότητα των λόγων του. Είναι ένας σταρ όλων των μέσων και περισσότερο της οθόνης. Μπορεί να τον δεις από μεσημεριανή μέχρι βραδινή τηλεοπτική εκπομπή. Ο φακός τον λατρεύει γιατί αλληλεπιδρά πάνω του. Για τον απλούστατο λόγο ότι μπορεί να κάνει το ασήμαντο να μοιάζει σημαντικό και το ανούσιο να θεωρείται ουσιώδες.
Αλλάζει κόμματα και απόψεις το ίδιο γρήγορα που θα άλλαζε κάποιος την παραγγελία του σε ένα εστιατόριο. Κάποτε ήταν ένας αντιμνημονιακός και ευεργετημένος από τον Καρατζαφέρη και τώρα μνημονιακός μέχρι το μεδούλι. Η καρέκλα ενός υπουργείου είναι ο απόλυτος προορισμός του εθνικόφρονα Οδυσσέα μας. Μπήκε στην πολιτική από το παράθυρο και τώρα ανοίγουν οι πόρτες για να περάσει. Το παιδί που πούλαγε βιβλία και πατριωτισμό για να βγάλει το νοίκι του, τώρα έγινε υπουργός υγείας. Θα ξεχαρβαλώσει όλο το σύστημα υγείας ακολουθώντας τις επιταγές του νεοφιλελεύθερου μοντέλου. Θα “πυροβολεί” δημόσιους υπαλλήλους και μετανάστες θέλοντας να μας σώσει από τη κρίση. Μακάρι να ξέραμε πως ο ρατσισμός είναι μια σκόνη που πετάνε οι πλούσιοι στα ματιά των φτωχών για να μη βλέπουν το αληθινό αυτουργό της κατάντια τους.
Είναι η τρανή απόδειξη πως για να πετύχεις στην πολιτική χρειάζεται έντονος λαϊκισμός, ατράνταχτος πόθος για την εικόνα σου, και διαπεραστική φωνή για να ξυπνάς μισοκοιμισμένους τηλεθεατές. Εκτός από αυτά, το μενού περιλαμβάνει και άλλα όμορφα πράγματα. Αυτά είναι πατριωτισμός, ορθοδοξία, προγονολατρεία και μια λαμπερή, lifestyle πλευρά. Μια γευστική σάλτσα που μπορεί να την έχει συνοδευτικό κάθε μικροαστός- φοβισμένος ψηφοφόρος στο φαγητό του.
Αυτό που με τρομάζει με αυτό το κύριο και με άλλους που στα νιάτα τους κρατούσαν τσεκούρι, είναι πως έχουμε συνηθίσει και δε μας ενοχλεί η παρουσία τους. Πως μπορεί αυτός ο λαοπλάνος να εισέρχεται στο κοινοβούλιο που αρνείται την ύπαρξη του πολυτεχνείου. Όλοι αυτοί που βασανίστηκαν δε συγκινούν τον “πατριωτή” των πολυεθνικών εταιριών που θέλουν να ιδιωτικοποιήσουν όλα τα δημόσια αγαθά. Όσο πιο πολύ χαμογελάει ένα τέρας τόσο πιο μεγάλη θα είναι η καταστροφή.
Δε πρέπει να δώσουμε χώρο να αναπτυχθεί το μοχθηρό τέρας της εξουσίας. Μπορεί να έρθει από δεξιά η από τα αριστερά. Το ιδεολογικό του περίβλημα μπορεί να αλλάζει αλλά τα δόντια του είναι το ίδιο κοφτερά. Στόχος του είναι να μας περιορίσει σε τέτοιο βαθμό την ελευθερία που να μη μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτό.
Αναρωτιέμαι πως θα νικήσουμε αυτή τη ασχήμια; Κλείνω τα μάτια μου και ακούω τους στίχους και τις μελωδίες του Χατζηδάκη. Ίσως ακόμα δεν έχουν χαθεί ούτε ξεθωριάσει όλες μας οι ελπίδες. Η ασχήμια μπορεί να νικηθεί μόνο με ομορφιά, μόρφωση και αντίδραση. Ας μυρίσουμε το μίσχο των λουλουδιών και να μοιραστούμε αυτό που μας πονάει με το διπλανό μας. Ας ακούσουμε τους ποιητές κάτι ενδιαφέρον έχουν να μας πουν. Αν ρίξουμε το φως μας εκεί που υπάρχει πραγματικά φως, θα μας επιστραφεί πιο λαμπερό και διαυγές από ποτέ. Όλα τώρα ξεκινάνε.