Γράφει: Παπαπρίλης Πανάτσας Γ. Χρήστος
Χιόνι παγωμένο
Με τρεις σταγόνες πίστης
Το φθινόπωρο αλκοόλη γίνηκε
Σε νου εισέβαλε με το στανιό
Μυσταγωγίας φουρτούνα
Σ’ ιδέα μεταμορφώθηκε
Ταξίδεψε σε καπηλειά
Σουλατσάροντας τη φαντασία όλη
Με βάρκα τον τζόγο
Και σάρκα την ελπίδα
Αρλεκίνος ντύθηκε
Παιδικά χαμόγελα να σπέρνει
Τα χρόνια που περνούσαν
Με καλοκαίρια τα μετρούσε
Τα βράδια που θυμόταν
Ήταν εκείνα
Που δεν κοιμήθηκε
Που ‘δε τον ήλιο ν’ ανατέλλει
Καβαλώντας τη μελαγχολία
Στους κάμπους των σελίδων
Σ’ ακρωτήρι έφτασε
Κι αντίκρισε τη λήθη
Σε φόβο μεταλλάχθηκε
Που άνεμος τον παρέσυρε
Στα στενά της πόλης
Πράσινα μάτια λάτρεψε
Γίνηκε χάδι να τ’ αποπλανήσει
Κρύφτηκε στα στρώματα της ευτυχίας
Να μυρίζει τη παρουσία της
Στο πρώτο φιλί μέθυσε
Στον έρωτα τρελάθηκε
Κι όταν είδε την αγάπη
Βαπτίστηκε λεξιθήρας
Ικμάδες ρέμβης να εφευρίσκει
Κι όταν
Ψυχής μορφή πήρε
Πέταξε
Δίχως ίχνος ένδειας
Στου κόσμου τα λιθόστρωτα
Σε πλατάνι στάθηκε
Να ξαποστάσει
Χιόνι άγγιξε
Τους ώμους του τους στιβαρούς
Ρίγησε
Μα σκέφτηκε το τζάκι
Φωτογραφία της Ellie
