Γράφει: Κατσίνα Τατιάνα
Σε έναν άλλο κόσμο
θα μπορούσαμε να σταθούμε γυμνοί
ο ένας απέναντι απ’ τον άλλο.
Όχι πολύ κοντά
με λίγη απόσταση ανάμεσα
για να βλέπουμε ολοκάθαρα
τις ατέλειες και τις τελειότητες
ο ένας του άλλου.
Για να μάθουμε απ’ έξω
τις ευθείες και τις καμπύλες
ο ένας του άλλου.
Θα σωπαίναμε για ώρα
για πολλές ώρες
για πολλές γυμνές ώρες
και κάπως έτσι, μόνο έτσι,
όσα θάβουμε βαθιά
θα λέγαμε ο ένας στον άλλο. Γυμνά.
Η φωνή σου θα ήταν τα μάτια σου
και τα λόγια σου το βλέμμα σου-
αυτό που τόσο αγαπώ
και που πάντα μου μιλά,
όπου κι αν βρίσκομαι
όπου κι αν κρύβομαι.
Θα μπορούσα για μια φορά
να σταθώ γυμνή μπροστά σου
χωρίς φραγμούς
χωρίς αναστολές
χωρίς ίχνος ντροπής
και να σ’ αφήσω να κλέψεις, με την άδειά μου,
όλα όσα έχω καλά ντυμένα και δεν τα σκορπώ.
Ν’ αρπάξεις ύστερα κι εμένα μαζί
να με γευτείς χωρίς να με κάνεις να χάσω τη γεύση μου
να με μυρίσεις χωρίς να με κάνεις να χάσω τη μυρωδιά μου
να με πλάσεις χωρίς να με κάνεις να χάσω το σχήμα μου
και να κατρακυλήσουμε μαζί. Γυμνοί.
Και καθώς θα πέφτουμε στο φως
το δικό μας ακάλυπτο φως
δεν θα κρυώνω γιατί θα ‘χω τη θέρμη του σώματός σου
και μια αόρατη δύναμη θα μας φυσά δυνατά,
θα μας σηκώνει να πετάξουμε ψηλά.
Έτσι, γυμνοί. Όπως συναντηθήκαμε.
Όπως ακουστήκαμε. Ο ένας από τον άλλο.
