Η ωραιότερη καλοκαιρινή ιστορία
Γιάννης Αντάμης
Πριν κάποια καλοκαίρια ήμουν σε μια παραλία του Πηλίου και λιαζόμουνα. Εκεί όπου καθόμουν είχα από τη μία ένα νεαρό ζευγάρι κι από την άλλη μια τετραμελή οικογένεια – μπαμπάς, μαμά και δύο κόρες, εκ των οποίων η μικρότερη φαινόταν πως είχε σύνδρομο ντάουν. Τα δυο κοριτσάκια κοιτούσαν διαρκώς το ζευγάρι και γελούσαν, ενώ ψιθύριζαν κάτι μυστικά το ένα στο αυτί του άλλου. Κάποια στιγμή άφησαν τους γονείς τους, κι αφού πέρασαν από δίπλα μου, πλησίασαν το ζευγάρι και το μεγαλύτερο τούς έκανε μια μάλλον απροσδόκητη ερώτηση: «Συγγνώμη, είσαστε αδέρφια;» Το ζευγάρι έβαλε τα γέλια και ο τύπος είπε: «Τι λες; Σου φαινόμαστε για αδέρφια; Μοιάζουμε;» Το κορίτσι, αφού κοίταξε την αδερφή του με το σύνδρομο ντάουν, απάντησε: «Ε, ούτε εμείς οι δύο μοιάζουμε…» Το ζευγάρι ξαναγέλασε και η τύπισσα ρώτησε το κορίτσι: «Πώς σε λένε;» «Κατερίνα», απάντησε αυτό. «Είσαι πολύ όμορφη, Κατερίνα», είπε τότε η τύπισσα, προκαλώντας το πιο θυμωμένο βλέμμα που έχω δει ποτέ σε παιδικό πρόσωπο. Αμέσως η Κατερίνα έκανε μια αγκαλιά-κεφαλοκλείδωμα στην αδερφή της και απομακρύνθηκαν.
Λίγο πριν φτάσουν και πάλι δίπλα στους γονείς τους, γύρισε το κεφάλι της προς το ζευγάρι και φώναξε: «Κι οι δυο είμαστε όμορφες, μαλάκες!»
