Της Μαρίτας Ντώνα
Έως πότε θα παρακαλάς την καρδιά σου να την ξεχάσει;
Πέρασε από μπροστά σου μια μέρα και αμέσως τα μάτια σου κύλισαν πάνω στο κορμί της.
Τα μάτια της αποτυπώθηκαν στο μυαλό σου.
Ήταν γλυκιά και ήρεμη.
Αληθινή και κεφάτη.
Ώσπου ήρθε και η δεύτερη συνάντηση.
Τότε που την ερωτεύτηκες και σε έκανε να γελάς.
Ήταν γεμάτη γλυκιά τρέλα.
Στιγμές και όνειρα.
Είτε ήταν βράδυ είτε ημέρα,
την ποθούσες.
Σαν έπεφτες μόνος στο κρεβάτι θυμόσουν τις αγκαλιές που σου είχε χαρίσει
και το πρωί περίμενες να νιώσεις την δικιά της καλημέρα.
Πόσο σκληρή άρχισε να φαίνεται στα μάτια σου μια μέρα
όταν ζητούσε να φύγεις για να μην πληγωθείς.
Βαθιά σ’ αγάπησε,
τόσο που ποτέ δεν θα στο πει.
Δεν είναι όλα στη ζωή θέμα τόλμης.
Υπάρχει κάπου και ο ανεκπλήρωτος έρωτας.
Υπάρχεις κάπου στην καρδιά της πλέον και εσύ,
γι’ αυτό μην φοβάσαι… δεν σε ξεχνώ.
Θα αφήσω τις μέρες να περάσουν.
Το χειμώνα να ζητάω τη ζεστή σου αγκαλιά.
Το καλοκαίρι τα δροσερά φιλιά σου.
Μα δεν θα το μάθεις ποτέ.
Κρατάω στο μυαλό μου τις δυνατές στιγμές που ζήσαμε, τις συγκινήσεις και τα θέλω σου
γιατί κάποτε ήμουν και εγώ ένα από αυτά.
Σε θέλω μου έλεγες,
Τώρα πια το θυμάμαι και δακρύζω…