Βγήκατε όλοι στα κανάλια και ξεφωνίζατε ότι σπιλώθηκε η μνήμη της 28ης Οκτωβρίου, ότι δεν σεβάστηκαν τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τους ήρωες εκείνου του πολέμου. Για ποια Δημοκρατία, όμως, μιλάμε ακριβώς; Για εκείνη που κυβερνά με δακρυγόνα;
Μα γιατί τόση φασαρία; Γιατί τόση αγανάκτηση από τους «σπουδαίους» του Κράτους μας; Έστω ότι υπάρχει Κράτος. Τότε, ο Ιωάννης Μεταξάς, είπε το περίφημο «ΟΧΙ», αρνούμενος τον γερμανικό ζυγό. Σήμερα, εν έτη 2011, με αφορμή την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου, o ελληνικός λαός θέλησε να φωνάξει το δικό του «ΟΧΙ» στις επιταγές των Γερμανών κουμανταδόρων.
Ποια η διαφορά δεν καταλαβαίνω… Γιατί λασπώθηκε η μέρα εκείνη και γιατί θα πρέπει να τιμούνται ως επίσημοι αυτοί οι χουντικοί κυβερνήτες; Γιατί πρέπει να χαιρετίσουμε αυτούς στους οποίους δεν πιστεύουμε πια και που εδώ και μήνες παλεύουμε να τους εξοστρακίσουμε; Τιμάται ό,τι αξίζει. Ό,τι δεν αξίζει, εισπράττει περιφρόνηση.
Για εκείνους τους δήθεν που έσπευσαν στα παράθυρα των τηλεοράσεων, δεν συμβαίνει τίποτε άλλο από μια απλή επανάληψη της ιστορίας. Όχι τότε, όχι και τώρα. Όχι σε ό,τι προσπαθεί να μας μειώσει την ανθρώπινη υπόσταση, όχι σε ό,τι μας στερεί την ελευθερία, όχι σε αυτούς που πάνε να μας πάρουν πίσω ότι κέρδισαν αυτοί που πολέμησαν πριν περίπου 70χρόνια.
Αμαυρώθηκε η μέρα; Από ποιον; Από εμάς που διεκδικούμε αυτό που μας ανήκει ή από σας που ανεβήκατε εκεί πάνω και θέλατε να σας τιμήσουμε σαν κάτι ξεχωριστό; Μας βασανίζετε καθημερινώς και αδιαλείπτως και από πάνω απαιτείτε και τον σεβασμό μας; Όχι!!! Αυτό φώναξε η Ελλάδα για ακόμη μια φορά. Όχι στην κατάλυση της Δημοκρατίας και στην κατάλυση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Μα για ποια εικόνα μιλούσατε όλοι εσείς; Τώρα σας πείραξε τι θα πουν για μας στο εξωτερικό; Την προηγούμενη βδομάδα, το κέντρο της Αθήνας βομβαρδιζόταν από δακρυγόνα, υπήρξαν θύματα και ένας νεκρός διαδηλωτής. Δεν είδα κανέναν σας, να νοιάζεται τότε για την εικόνα της Ελλάδας. Τώρα ενδιαφέρεστε ξαφνικά, ενώ οι ίδιοι κάνατε τα πάντα για να τη ντροπιάσετε;
Ρίξτε τις μάσκες σας πια! Και δείτε την αλήθεια κατάματα!
Μαρία Γλακουσάκη