Γράφει: Μαρία Σκαμπαρδώνη
Στη χώρα μας, η παράδοση θέλει η κουρτίνα να είναι μία ασπίδα προστασίας της ιδιωτικής ζωής ενός σπιτιού. Αλλά η ίδια προσδίδει και αισθητική αξία στην εμφάνιση μίας οικίας, με ορισμένες να είναι ιδιαίτερης ομορφιάς.
Ειδικά στη χώρα μας που αγαπάμε να είμαστε παραπάνω περίεργοι με την ιδιωτικότητα των γειτόνων μας, η κουρτίνα δεν είναι πολυτέλεια, αλλά φαντάζει απαραίτητη για τη διασφάλιση της ιδιωτικής ζωής.
Στη Σουηδία όλα δείχνουν ότι η κουρτίνα όχι μόνο απαγορεύεται θεσμικά, αλλά και ηθικά, καθώς οι Σουηδοί επιθυμούν να διατρανώνουν την ηθική τους καθαρότητα.
Η επίδραση του θρησκευτικού κινήματος του Καλβινισμού δεν άφησε ανεπηρέαστους τους Σουηδούς, οι οποίοι επιθυμούν να αναδεικνύουν την αρετή τους, δεν αισθάνονται την ανάγκη να κρυφτούν επειδή διαπράττουν κάτι βρώμικο.
Οι καλβινιστές ως Προστεσταντικό παρακλάδι, τοποθετούν το Θεό ως τον αποκλειστικό υπεύθυνο της σωτηρίας του ανθρώποι. Οι άνθρωποι αγωνίζονται να φτάσουν στη λύτρωσή τους, εναποθέτοντας την τελική απόφαση στα χέρια του Παντοδύναμου Κριτή.
Ένας ακόμα λόγος που οι Σουηδοί δεν έχουν κουρτίνα στο σπίτι τους είναι διότι οι ίδιοι δεν έχουν τη συνήθεια να κοιτάζουν από ένα μικροσκόπιο τη ζωή των άλλων. Δεν είναι η κυρία Μαρία που κάνει επίκυψη απέναντι από το δικό μας διαμέρισμα προσπαθώντας να διαπιστώσει ποιος έγινε σπιτωμένος, ποιος ήρθε να μας δει, αν απλώνουμε ρούχα ή όχι.
Αυτή η διακριτικότητα (για πολλούς θα μπορούσε να ερμηνευτεί και ως αδιαφορία), αναδεικνύει τη λεπτότητα των Σκανδιναβικών χωρών με τις λεπτομέρειες του ιδιωτικού χώρου του άλλου.
Από το 17ο αιώνα μέχρι σήμερα, η κουρτίνα μοιάζει να απουσιάζει πλήρως από τη διακόσμηση ενός Σουηδικού σπιτιού. Η θρησκευτική επίδραση, η διακριτικότητα των Σουηδών, η προστασία της ακεραιότητας φαντάζουν οι τρεις κυριότεροι λόγοι.