Γράφει: Σωτηρία Βασιλείου
Σάββατο απόγευμα… οδός Αλκμήνης (για να προσανατολιστείτε, είναι οδός του γηπέδου του Άρεως)… Ποδηλατώ για το σπίτι, μάλλον ανέμελη και χαρούμενη. Λόγω ημέρας και ώρας τα αυτοκίνητα και τα μηχανάκια είναι απόντα. Ο δρόμος δικός μου, σκέφτομαι αυτάρεσκα.
Τι ήθελα και το σκέφτηκα; Νάσου και ο ανταγωνιστής, το δεσποζόμενο αδέσποτο του Αλβανού που μένει σε ένα υπόγειο της γειτονιάς. Και προς αποφυγήν παρεξηγήσεων: δεν αφήνω φυλετικά υπονοούμενα με βάση το έθνος… εδώ και καιρό προτιμώ να κάνω τους διαχωρισμούς μου με βάση το ήθος. Αυτό το σκυλί – ολόκληρο τέρας – είναι μεγάλο θέμα για τη γειτονιά, διότι πάντα το σιτίζουν και σπάνια το δένουν. Μάλλον απόψε δεν το σίτισαν ακόμα…
Κι ενώ δεν σταματώ το πετάλι κατά τις συμβουλές ενός φίλου ποδηλάτη – δεν πρέπει να δείξω τον φόβο και ας τρέμει η καρδούλα μου – το αγενές τετράποδο καρφώνει τις δοντάρες του στο πόδι μου… Δεν αναγνωρίζω τον εαυτό μου… πονάω, τσιρίζω, τρέμω. Στο μεταξύ μαζεύεται η γειτονιά. Βρίζουν την οικογένεια των Αλβανών, μία κυρία ορμάει στην κοπέλα… πανδαιμόνιο. Τηλεφωνούν ασθενοφόρο και σε ένα λεπτό είναι εκεί. Ναι, κάποια πράγματα λειτουργούν σε αυτό τον τόπο. Είναι πολύ ευγενικοί οι τραυματιοφορείς. Προσπαθούν να με συνεφέρουν από το σοκ… το χαμόγελο και το χιούμορ τους επιδρά ηρεμιστικά και κάπως αναλγητικά. Λέω πως φοβάμαι πως θα μου κόψουν το πόδι και γελάνε με καθησυχαστική ευγένεια. Τολμώ να σηκώσω τη φόρμα, η οποία όπως αντιλαμβάνομαι με έσωσε από τη μετατροπή του ποδιού σε κιμά. Η πληγή δεν είναι βαθιά αλλά το πόδι πονάει πολύ. Το τραύμα καθαρίζεται και μεταφέρομαι στο εφημερεύον. Δεν είναι μεγάλη η ουρά. Και ο γιατρός και όλο το προσωπικό είναι ευγενέστατοι. Εισπράττω αποτελεσματικές δόσεις χαμόγελου και σταματώ να τρέμω σαν μαριονέτα. Μου γράφουν αντιτετανικό. Δεν θέλω να πάρω και αντιβίωση αλλά ο νεαρός γιατρός επιμένει. Μάλλον είναι απαραίτητη. Σκέφτομαι την εξύφανση συνομωσίας κυνός και αντιβιώσεως εναντίον μου.
Βγαίνω από το νοσοκομείο, πάω για τον ορό και αναζητώ το ποδήλατό μου, το οποίο αναπαύεται ειρηνικά στο καφενείο της γειτονιάς. Με συγκινεί η όλη στάση και το ενδιαφέρον των ανθρώπων. Με αστεία του τύπου: «Σε λίγο θα βάζαμε το ποδήλατο σε λοταρία» προσπαθούν να με κάνουν να χαμογελάσω. Με ενθαρρύνουν να κάνω μήνυση στα ανεύθυνα αφεντικά του σκύλου. Η αλήθεια είναι πως με απασχολεί πολύ ο χειρισμός του ζητήματος.
Επιστρέφω στο σπίτι και δημοσιεύω το δράμα μου στο Facebook. Τα like (ελπίζω βέβαια να μην άρεσε ακριβώς αυτό που μου συνέβη) και τα σχόλια των φίλων με συγκινούν. Χρήσιμες συμβουλές, ειλικρινής έγνοια, πηγαίο χιούμορ, διήγηση παρόμοιων συμβάντων και ενθάρρυνση με κάνουν να βλέπω το ζήτημα πιο νηφάλια και με μεγαλύτερη αισιοδοξία. Ανταγωνίζομαι τους σχολιαστές στο χιούμορ και αναβάλλω τη σκέψη περί του μέλλοντος του κυνός για την επομένη.
Για την ώρα προβαίνω σε μία επαγωγική θεώρηση του συμβάντος για να καταλήξω στα εξής:
- Ναι, υπάρχουν πολλοί πολύ ωραίοι άνθρωποι σε αυτό τον τόπο. Οι γείτονες, οι τραυματιοφορείς, οι γιατροί, οι νοσοκόμοι και ο φαρμακοποιός σε πρώτο επίπεδο. Σε δεύτερο επίπεδο οι φίλοι στο Facebook. Σε τρίτο επίπεδο η Γεωργία, μια Κύπρια φίλη που αξημέρωτα μου έστειλε ένα πανέμορφο μήνυμα. Στους παραπάνω αφιερώνεται από καρδιάς αυτό το άρθρο.
- Υπάρχουν όμως και πολλοί ανεύθυνοι άνθρωποι σε αυτό τον τόπο, που μάλλον πιστεύουν ή θέλουν να πιστεύουν πως τα ζώα είναι παιχνίδια. Διότι πώς αλλιώς να εξηγήσω την… χαλαρή υιοθεσία μιας αρκούδας σε πολυσύχναστο δρόμο. Σημειωτέα και η ύπαρξη εκπαιδευτηρίου πλησίον του σημείου του δράματος.
- Κάτι πρέπει να γίνει με τα σκυλιά αυτά – και για να μην παρεξηγηθώ δεν παραπέμπω σε λύσεις τύπου μπόγια – και κυρίως με τους ανθρώπους που αναλαμβάνουν την ευθύνη τους χωρίς να αντιλαμβάνονται το βάρος της.
Αυτά… η δράση της αντιβίωσης με τρελαίνει. Λέω να βγω για μια βόλτα και αυθόρμητα φοβάμαι πως θα συναντήσω ξανά σκυλί στο δρόμο μου. Κάποια πρόταση για την αποβολή ή του φόβου ή για τη μείωση των πιθανοτήτων μιας τέτοιας συνάντησης; Και αν δεν βαριέστε… καταθέστε κάποια πρόταση περί του μέλλοντος του κυνός.