Γράφει: Μαρία Γλακουσάκη
Είναι που λένε ότι ο πνιγμένος από τα μαλλιά πιάνεται, μα στην δική μου περίπτωση δεν υπάρχει κανείς να ‘ρθει να με σώσει, γιατί όλοι πνιγόμαστε.
Ανήκω μάλλον στην γενιά της ξενερωτίλας, της αηδίας και του θυμού. Γιατί όλα αυτά τα άσχημα και μόνο άσχημα; Γιατί είναι που όλα στα τυλίγουν με ένα όμορφο περιτύλιγμα και μετά, ανοίγοντάς το, κατανοείς ότι αυτό που σου προσφέρεται, είναι για πέταμα.
Και περί ου ο λόγος; Ο λόγος κύριοι, για την Πανεπιστημιακή μας παιδεία, γι’ αυτό που στα 17 μας ήμασταν γεμάτα όνειρα και θέληση να μελετήσουμε και τώρα είμαστε γεμάτοι αγγαρεία, απελπισία, κούραση, ξενέρα να τελειώσουμε μια σχολή όχι επειδή το θέλουμε, αλλά για να κάνουμε το χατίρι στην μαμά μας.
Πραγματικά, είναι απογοητευτικό η μόνη συζήτηση που ακούς στις παρέες των νέων, να είναι αυτό. Των νέων εκείνων που έχουν ξεπεράσει τα τρία έτη φοίτησης σε κάποια σχολή, όπου η βρώμα και η απαξίωση του συστήματος αρχίζει να σου ξεδιπλώνεται ολοφάνερα μπρος στα δυο, γεμάτα όνειρα μάτια σου!
Να σπουδάσεις, να γίνεις καλύτερος άνθρωπος λένε οι παλιές γενιές! Ρεεεεε! Για ελάτε όλοι εσείς να μπάσετε εκεί μέσα, να δείτε τι γίνεται! Παράγουν ανθρώπους ετεροκατεφθηνόμενους, όμοιους μ’ αυτούς που κράζουμε, μας πασάρουν έτοιμη πολιτικοποιημένη γνώση με μοναδικό σκοπό, να εξυπηρετήσουμε δικά τους συμφέροντα.
Μια παιδεία, που μόνο παιδεία δεν μπορεί να την χαρακτηρίσει κανείς. Αντί να ανοίξουν τα μυαλά σου, στα κλείνουν πιο πολύ για να μην μπορέσεις να ξανανοιχτείς περισσότερο, μην καταφέρεις να δεις την πραγματική αλήθεια και να μην φτάσεις ποτέ στο σημείο να τους αμφισβητήσεις και αν διεκδικήσεις αυτό που σου αξίζει.
Αν είσαι από εκείνους που γουστάρουν να ψαχτούν και να πουν «Ώπα μάγκες, κάτι βρωμάει σ’ αυτό που μου αναμασάτε», τους τυχερούς δηλαδή, ίσως καταφέρεις να δεις τι πραγματικά σημαίνει αλήθεια και αληθινή γνώση και παιδεία. Διαφορετικά, το μόνο που θα καταφέρεις, είναι να γίνεις ένα πολύ καλά προγραμματισμένο γρανάζι της μηχανής του κράτους.
Παιδεία! Πανεπιστήμιο αναμασάτε όλοι! Μα δεν υπάρχει πιο διεφθαρμένος θεσμός από αυτό που θα έπρεπε να βγαίνουν μόνο σπουδαίοι άνθρωποι. Όλοι κολλημένοι στην επιστήμη τους, στην μισαλλοδοξία τους, στην στάσιμη γνώση που κάποτε μάθανε, στην εξυπηρέτηση των δικών τους συμφερόντων, στην ανάπτυξη του κακού ανταγωνισμού, στην κατάχρηση εξουσία. Για ποια σπουδαιότητα μιλάμε; Τι άνθρωποι θέλετε να βγουν από τέτοια Ανώτατα Ιδρύματα; Αναρωτιέστε γιατί δεν αλλάζει η κοινωνία μας;
Ας μας βοηθήσει κάποιος! Είναι κρίμα, τα όνειρα μας να ξενερώνουν, επειδή έτσι διάλεξαν κάποιοι!