Γράφει: Παπαπρίλης Πανάτσας Γ. Κωνσταντίνος
Ο χρόνος,
διαφέρει στο ζύγισμα.
Κι όλοι,
εμπιστεύονται
το δικό τους καντάρι.
Ο χρόνος,
μοιράζεται
στα μάτια ανάμεσα.
Και πίσω τους.
Κι έχεις γαμώ,
το πιο όμορφο σχήμα,
που είδα ποτέ μου.
Εφόσον έχασα,
πρέπει να μάθω
το χρόνο το δικό σου.
Έχει μέρες που
για σένα κοιμάμαι.
Για να σε βλέπω,
να σε φωνάζω να ‘ρχεσαι.
Και για να περνούν.
Οι ώρες που λείπεις.
Κι όταν μου λείπεις,
ο δικός μου ο χρόνος,
όλο με στήνει.
Στον καναπέ αποκοιμιέται
ο μπάσταρδος.
Φωτογραφία,
του λιμανιού οι γερανοί,
Λευτέρης Αρσλάνογλου
