Γράφει: Σαρίδου Θεοδώρα
Ακόμη μία φορά τα εσωκομματικά ζητήματα του ΠΑ.ΣΟ.Κ. βρίσκονται στο προσκήνιο. Οι μνηστήρες πολλοί και οι δηλώσεις τους περισσότερες. Μόνο που αυτή τη φορά τα πράγματα είναι διαφορετικά. Το λαϊκό έρεισμα του κόμματος είναι ανύπαρκτο. Φαίνεται ξεκάθαρα από τα ποσοστά των δημοσκοπήσεων. Όσο και να τα αμφισβητήσει κανείς, δείχνουν την κατρακύλα. Το κόμμα που έβγαλε στους δρόμους χιλιάδες πολίτες κατά τις δύο προηγούμενες δεκαετίες υπέρ του, τώρα προκαλεί αποστροφή και οργή στους ίδιους ανθρώπους.
Φαίνεται, ωστόσο, να μην κατανοούν τις περιστάσεις ορισμένα στελέχη του. Τι προσπαθούν να κερδίσουν; Την ηγεσία ενός κατάλοιπου του παρελθόντος; Γιατί, αυτό είναι το σημερινό ΠΑ.ΣΟ.Κ.: ό,τι απέμεινε από τον παλιό του εαυτό. Δεν συνειδητοποιούν ότι, υπό τις παρούσες συνθήκες, δεν θα ξαναδούν κυβέρνηση ούτε στα πιο τρελά τους όνειρα. Δεν συνειδητοποιούν ότι κανείς δεν ενδιαφέρεται για τα προεδριλίκια του ΠΑ.ΣΟ.Κ., πλην μερικών που έχουν να κερδίσουν.
Είναι, τουλάχιστον, χυδαίο απέναντι στους ψηφοφόρους τους να θέλουν κάποιοι άμεσες εκλογές προέδρου, χωρίς συζητήσεις, προτάσεις και λύσεις. Φανερώνει αποκλειστικό ενδιαφέρον για τη θέση και πλήρη άγνοια της ευθύνης που συνεπάγεται. Είναι αυτοί που έτσι έμαθαν να κινούνται, μετρώντας κουκιά και πριονίζοντας καρέκλες. Είναι, δε, χυδαιότερο να εχθρεύονται τον ευεργέτη τους όσοι ήταν υπουργοί στις περισσότερες κυβερνήσεις του ΠΑ.ΣΟ.Κ., γιατί είναι μέρος και αίτιο του προβλήματος. Οι συμμαχίες και οι εσωκομματικές προστριβές δεν λείπουν από κανένα κόμμα. Θα έπρεπε, όμως, να περιορίζονται σε αντιπαράθεση προτάσεων σε ένα κόμμα που θέλει να λέγεται κίνημα.