Μπαμπούλας ΑΕ, ο τρόμος πίσω από την πόρτα μας!

Της Μαρίας Σκαμπαρδώνη

Η παιδική ταινία του 2001, Μπαμπούλας Α.Ε, απέδειξε πως υπάρχουν όντως πλάσματα που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν “τέρατα” καθώς η μορφή τους δεν ταιριάζει με τη δική μας ανθρώπινη όψη.

Αυτοί οι Μπαμπούλες έχουν το δικό τους μέρος ύπαρξης, την Μπαμπουλόπολη, στην οποία καταστρώνουν σχέδια εκφοβισμού των παιδιών. Εισβάλλουν στο σπίτι τους ανοίγοντας την πόρτα τους και εκμεταλλεύονται τις κραυγές τους για να παράγουν ενέργεια.

Και αυτοί φοβούνται τα παιδιά όμως, τα θεωρούν επικίνδυνα και τοξικά. Εκείνοι, βλέπεις έχουν συνηθίσει να είναι μονόφθαλμοι, χνουδωτοί, με ένα πόδι, με μία εμφάνιση που δε θυμίζει τον άνθρωπο στην πιο εξελιγμένη μορφή του.

Η ταινία αυτή είναι, πραγματικά, μία διασκέδαση του πιο έντονου φόβου που μας κατάτρεχε όταν ήμασταν παιδιά: ότι υπάρχουν απόκοσμες μορφές που ξεπηδούν εκείνες τις νυκτερινές ώρες που κανείς δεν τις βλέπει και επιδιώκουν να πλημμυρίσουν με φόβο τις ψυχές μας.

Κυρίως, ήταν μία ελεγεία στην αποδόμηση του φόβου για αυτό που θεωρούμε αποκρουστικό επειδή απλώς δεν ταυτίζεται με τη δική μας αντίληψη για τον κόσμο.
Τον κύκλο του φόβου σπάει ένα κοριτσάκι, η Μπου, η οποία εισβάλλει στην κοινωνία της Μπαμπουλόπολης και φέρνει τα πάνω κάτω. Κατακτώντας όμως την καρδιά του σπουδαιότερου εκφοβιστή Τζέιμς Σάλιβαν, με μία ιδιόμορφη φιλία να αναπτύσσεται.

Διότι οι Μπαμπούλες αν και είχαν τρομακτική, αλλόκοτη εμφάνιση, διαπνέονταν από συναισθήματα, ανάγκες και εμφάνιζαν συναισθήματα που δεν απέχουν και από τα δικά μας: ζούσαν τους έρωτές τους, είχαν φιλίες, παραξενιές, μάλωναν και μισιόντουσαν. Με πάθος.

Ο “Μπαμπούλας ΑΕ” κατά την κρίση μου, είναι από εκείνες τις ωραίες παιδικές ταινίες που με τόσο όμορφο τρόπο έπαιξαν με το ζήτημα της διαφορετικότητας, καθώς δεν έφεραν στον αντίποδα έναν άνθρωπο, αλλά ένα πλάσμα εξωπραγματικό, αποδεικνύοντας πως η φιλία μπορεί να ξεπεράσει ακόμα και το μεγαλύτερο εμπόδιο όταν αντιληφθείς πως αυτά που σε ενώνουν μπορεί να είναι περισσότερα από αυτά που σε χωρίζουν.

Παραμένει μία από τις πιο γλυκές μου ταινίες, καθώς έθεσε επί τάπητος με έξυπνο, διαφορετικό τρόπο το σύγχρονο κοινωνικό ζήτημα της διαφορετικότητας και της αποδοχής της. Αφενός διότι έδειξε ότι η αγάπη ξεπερνά το φόβο και σε φέρνει κοντά με τον Άλλον. Και αφετέρου, διότι έδειξε ότι το διαφορετικό είναι απλώς μία απλώς μία διαφορετική εκδοχή της πραγματικότητας που εμείς τη βλέπουμε έτσι επειδή απλώς διδαχτήκαμε να βλέπουμε τον κόσμο αποκλειστικά και μόνο με μία συγκεκριμένη θέαση.