Γράφει: Σωτηρία Βασιλείου
Πέρασαν τα Χριστούγεννα, πέρασε και η Πρωτοχρονιά, πέρασαν και τα Φώτα… πολύ άφωτα όλα είναι η αλήθεια – ηδεία μάλλον παρά θλιβερά, κατ’ εμέ – και μας έμεινε η καθημερινότητα με τη σωρεία των καλικαντζάρων μας. Όοοχι εκείνων των Θεοφανείων, των μόνιμων καλικαντζάρων που μας ποδηγετούν και των άλλων που ανέλαβαν τη ενημέρωση και την ψυχαγωγία μας, κατεβάζοντάς μας στο επίπεδό τους.
Η λαϊκή παράδοση του νησιού μου λέει πως άμα δώσεις στους καλικάντζαρους ξηροτήγανα (λουκουμάδες) αυτοί θα φάνε και θα φύγουν. Το είδος των καλικαντζάρων που μας άγει και μας φέρει δεν καταλαβαίνει από τέτοια. Είναι αδηφάγο, πάει να πει πως όσα ξηροτήγανα και να του δώσεις θα θέλει και άλλα… και άμα εσύ πεις δεν μπορώ, άμα τολμήσεις να αφήσεις κάτι και για σένα, θα σου αρπάξει και το τηγάνι και το λάδι και το αλεύρι και το μέλι… και θα τα δώσει σε άλλο ανδράποδο να του φτιάχνει το μεζέ. Και για τον καλικάντζαρο όλα μέλι γάλα… μόνο που εσύ μπορεί να μην διαθέτεις πλέον ούτε μέλι ούτε γάλα να προσφέρεις στον εαυτό και τα παιδιά σου. Έτσι είναι… Η ανυπακοή τιμωρείται δια ροπάλου.
Τώρα το πώς μπλέξαμε με αυτά τα πλάσματα, που μας εξανδραπόδισαν χάρη στο ηχηρό τους όνομα όπως και οι καλικάντζαροι της παράδοσης, είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. Ίσως βολευτήκαμε με αυτό το status quo… και άμα βολευτείς, ακόμα και στον πάτο, η αλλαγή φαντάζει κοπιωδεστάτη. Και προτιμούμε να καθόμαστε στα φύκια και στη λάσπη του πυθμένα παρά να δούμε πώς θα αποδράσουμε από αυτό το χάλι. Πείθουμε για το απολαυστικόν και το ρομαντικόν του σκοτεινού σπηλαίου διότι τρέμουμε τις αποκαλύψεις της εξόδου στον ήλιο.
Ωστόσο, μετά από καλικαντζαροκρατία ετών πολλών, τώρα το νιώθεις, κάτι πάει να αλλάξει. Ίσως επειδή μας πήραν τα πάντα: αλεύρι, μέλι, λάδι και τηγάνι και οι καλικάντζαροι, μετατρεπόμενοι σε βρικόλακες, πάνε να μας ρουφήξουν και το μεδούλι. Το ένστικτο της επιβίωσης οδηγεί σε μια αντίδραση που μόλις τώρα λαμβάνει μορφή και σχήμα. Τώρα τι θα βγει από μια τέτοια κυοφορία άδηλο ακόμα. Θέλω να ελπίζω πως θα βγει κάτι καλό… φτάνει η καλικαντζαροκρατία… Και επειδή πλησιάζουν και οι απόκριες, πρέπει να πω πως αποκλείονται και οι καρνάβαλοι και οι μασκαράδες (το λέω διότι προ ημερών εμφανίστηκε, ήδη, ένας ιππότης ασφάλτου). Είναι τόσο εύκολος άλλωστε ο εκφυλισμός, είναι τόσο εύκολη η μετατροπή του φωτός του ζείδωρου σε λαίλαπα που σαρώνει ακόμα και εκείνον, από τον οποίον εκπορεύεται.
Για την ώρα πάντως βλέπω πως όλο και περισσότερο οι καλικάντζαροι μετατρέπονται σε καρνάβαλους παρδαλούς. Μπλε, πράσινο, κόκκινο, πορτοκαλί… όλα μαζί τα πλύναμε και καταλήξαμε σε μουντζούρες. Σοκ… παντού, η δημοκρατία μας νεανίς και εκδιδόμενη, σύρριζα κουρέματα, συμμαχίες μικρών και μεγάλων δαιμόνων, ο λαός παραπατά ορθόδοξα και φυσικά ο κικιρίκου το χαβά του… κου – κου – ε… ασέλγεια επί ώτων και οφθαλμών στα μεγάλα και τα μικρα(τικά) κανάλια… το άλφα και το ένα κάθε εκπομπής που δεν σέβεται το κοινό της η δραματοποιημένη (σε στυλ κιτς ιλαροτραγωδίας) προβολή των άνωθεν!
Λέτε το 2012 να είναι το έτος απελευθερώσεως από τους καλικαντζάρους; Je ne sais pas… Ελπίζω όμως… άλλωστε στη Θεσσαλονίκη το 12 συνδέεται με την έννοια της απελευθέρωσης. Για την ώρα κλείνω… πρέπει θέλω να εξασφαλίσω το σιτηρέσιον των κορυβάντων… διότι θα μου πάρουν και το ρεύμα… άντε εγώ να την βγάλω με τον αέρα… ο υπολογιστής δεν καταλαβαίνει από τέτοιες νηστείες.
Φωτογραφία της Μάγδας Διαμαντέλη