Γράφει: Μαρία Σκαμπαρδώνη
Η Malena βρίσκεται μέσα στο πλήθος, τραβώντας με την μαγική της εμφάνιση την ανθρώπινη ματιά όπως τα λουλούδια τις μέλισσες. Μέσα σε ανθρώπους, αλλά πάντα μόνη. Ουσιαστικά έρημη, αποξενωμένη, μέσα σε έναν σκληρό κόσμο που τη θαυμάζει αλλά και παράλληλα την τιμωρεί επειδή είναι όμορφη γυναίκα.
Η Μαλένα έχει την ευλογία της ομορφιάς και την κατάρα της διαπόμπευσης. Οι γυναίκες τη φθονούν, οι άνδρες τη βλέπουν ως σεξουαλικό αντικείμενο, μένοντας μόνο στο εξωτερικό περίβλημα και μη εμβαθύνοντας στον ψυχικό της κόσμο.
Η ομορφιά δεν είναι πάντα ευλογία, πολλές φορές λειτουργεί ως εμπόδιο για την ουσιαστική, ζεστή σύνδεσή μας με τους άλλους. Δεν αντιμετωπιζόμαστε ως ολότητα, αλλά ως φυσικά χαρακτηριστικά. Δεν αισθανόμαστε αγάπη, αλλά έναν πρόσκαιρο σεξουαλικό πόθο. Η Μαλένα όλα αυτά τα βιώνει στο πετσί της, έχουν γίνει ένα με το δέρμα της.
Μέσα από το σκληρό, απροσπέλαστο βλέμμα της κρύβεται μοναξιά και ευαλωτότητα. Ένας φόβος, μία υποψία προδοσίας.
Είναι μόνη, ακόμα και αν περιβάλλεται από ανθρώπους. Κανένας δεν ενδιαφέρεται για το Είναι της, κανένας δεν επιθυμεί να ακουμπήσει την ψυχή της.
Δε θέλει ομορφιά, αλλά ψυχική επαφή. Θα μπορούσε να αγαπήσει ακόμα και έναν μεθυσμένο με βρώμικη ανάσα αν της έδειχνε ουσιαστικό ενδιαφέρον.
Η Μαλένα είναι μία γυναίκα μέσα σε ένα αχανές πλήθος. Μία ύπαρξη που θα μπορούσε να αισθάνεται πως τα έχει όλα επειδή η φύση την ευνόησε με μία ανυπέρβλητη φυσική ομορφιά. Αλλά και πάλι, εσωτερικά, είναι μόνη…
Σε αυτή την ηρωίδα βλέπει κάποιος την ταυτόχρονη ευλογία και κατάρα του να είσαι μία όμορφη γυναίκα. Η ομορφιά είναι δώρο, αλλά ναι, έχει και αυτή την τρωτότητά της…
